SEN OLMAKTIR, ÜZÜLMEKKimi zaman yeni doğmuş bir bebek gibi ağlamak istersiniz sebepsizce.Varlığını anlatırsın belki de.Ağlarsın durmadan. gözyaşların tenini ıslatır, kaynak olur denizlere…Bütünleşirsin bazen onunla, senden hiç eksiilmesin istersin.Anlamazsın kimi zaman dükülen yaşlar, mutluluktan mı yoksa o ufacık tebessümden mi?Farkına vardığın zaman üzülürsün ya da sevinirsin…Hangisiyle yüzleşmek istersin? Farkına varıp üzülmek mi , sevinmek mi yoksa belirsizliği yaşamak mı?…Tüm insanlık tatmıştır bu duyguları.Hani denir ya hayat acısıyla tatlısıyla bir bütün. Hangimiz karşı çıkabiliriz ki?Kim ister hayatı boyunca sürekli gülmek ya da ağlamaktan göz pınarlarının kurumasını?Bedenle ruhla bir bütün değil midir ki insan? O halde , neden tekillikleri bir arada yaşayıp hayatı anlamlamdırma, bütünlüğe kavuşturmak olmasın?Yaşlı gözlerle bakıp gülen,gülerken bağıra bağıra ağlayan insanlarla karşılaşmışızdır, anlık zamanlarda.Belki de anlamsız gelmiştir çoğu zaman bize.Düşünmek, anlamlandırmaya çalışmak…Siz bıraksanız da bırakmaya çalışsanızda , o bir an bile peşinizden ayrılmaz.İnsanlar çıkmıştır artık tek düzelikten, sadelikten.Tüm duyguları bir arada yaşamaya başlamışlardır.Böyle de değil midir zaten? Umuduyla, aşkıyla,sevinciyle,kederiyle, mutluluğuyla,acısıyla insan, insan değil midir ki?Bunlardan birini çektiğinde domino taşı gibi hepsi sürüklenmez mi peşinden?Anlamlı ve güzel olan o fotoğraf yerini yığıntıya bırakmaz mı?Ağlamak sevinmektir.Üzülmek , yaşadığını tekrar tekrar yineleyerek farketmektir.Unutma ki;Herşeyden önce sen varsın.
