Sonuçsuz
Her yerde gördüğün
Yabancı gözlerle
En yakınına bile
Hançeri bir sevgiyse
Bu aitsizlik
Ve o soğuk
Başka odalarda
Hayatın boyunca
Vaatsiz veriliyorsa
Mutluluk
Ya geliverirse?
Son iki solukta
Diye bir düşün
Bir sihir, aşk
Soluksuz
Bu şiir de
Bu nedenle
Sonuçsuz.
ben:
-Hamuruma ihanetten tutukluyum.
kafka:
– Git burdan hadi. Gözüm görmesin seni!
-Ama sen demez misin insanın iki ana günahı vardır; birincisi sabırsızlık, diğeri tembellik diye…?
-Evet, birincisi insanı cennetten kovdurmuştur, diğeri oraya dönmemizin engelidir ama bununla ne ilgisi var?
-İşte ben şu anda o iki günahında günahkarıyım.
-Neden yapıyorsun ki bunu kendine?
-Aslında yazmak, üçüncü bir kişinin araya girmemesi gereken bir eylemdir, bunu sen de biliyorsun. Biliyorsun ki bir şiir, yazanın içinde kalabilirse duvarlardan arınabilir yazanın ruhu, ancak, başkasının gözlerinde, duvarlar, şiiri doğuranın kalbini parçalayıncaya kadar daralır.
-Evet. Yazmak benim için bir rahatlama yöntemidir aynı zamanda.
-Ama benim için yazdıklarım şiir falan değil?
-Evet değil, bunlar şiir değil.
-O yüzden bu türlü bir paylaşımın benim kalbimde bir tepkisi olmaz.
-Anlıyorum
