bildirgec.org

En güzel yokluğumsun sen. Yok olmak, hiç bu kadar güzel olmamıştır.

Geçmişimde, en vahşi yokluklarla denenmiştim. Bir bilsen, kaç kez kangren oldu yüreğim. Kaç kez yüreğimi kestim. Sanırım , yok oluşlarım, en çok, çıkışı bulunmayan labirentlere benzetilebilirdi.

Dar dönemeçlerde akrepleri kovaladım. Her akrep öldü, akıttı zehrini. Onlarla beslendim.
Bir insan sığmaz koridorları, yılanlarla sürünerek geçtim. Her parçam ayrı ayrı yutuldu. Yılan bile kangren yüreğimi yuttuğu gibi kustu.
Tünellerde atmacalar olurdu. Atmacalar tepemde yuva kurdu. Sakallı akbabalar, atmacalarla saçlarımdan kayalara vurdu. İliğimi kuruttu.

Bazen hayat öylesine zorlar ki insanı!!!

Bu aralar bana yaptığı gibi.

Bazen hayat öylesine zorlar ki insanı!!!

Bu aralar bana yaptığı gibi. Hoş ben yıllarca kaybetmeye alıştım sonraları şansım döner gibi olmuştu. ve bende yedim tabi bana yalandan gülen hayatın numarasını.Nasıl inanmazdım ki?? İlk defa sevdiğim yerde sevdiğim insanlarla ve dilediğim şartlarda yaşıyor, deliler gibi eğleniyor, deliler gibi çalışıyor ve bir o kadar seviyordum… Ve hatta seviliyordum da galiba.

Umutsuz vak’a diye bakarsanız eğer sözlüğe, benim resmimle karşılaşırsınız muhtemelen. üç gündür uyumamış birinin gözleri, sağlıksız renkte bir ten, elindee avucunda damla mutluluk kalmamış biri yani…