Charlie Chaplin’in sanayi devrimine en ağır eleştiride bulunduğu filmidir. II.Dünya Savaşı öncesi çekilmiş olan filmde Chaplin insanın teknoloji karşısında tutunabileceği bazı şeylerin olabileceğini, olması gerektiğini hatırlatır. Bunlar da cesaret, umut ve direnmedir. O anki teknoloji şu anın çok çok altında olmasına rağmen çok teknik içeren bir filmdir. Büyük dev çarklar, civataları sıkan makineleşmiş insanlar, gözünü para kazanma hırsı bürümüş patronun daha fazla çalıştırması, her şeyini kontrol etmek için kurulan kameralar, Chaplin’in en sonunda delirmesi
deliriyor
ve ruh hastanesinden çıktıktan sonra yine insanların elinden tutması güzel sahnelerindendir. Chaplin, 1932 ve 1936 yılları arasında yapılan, kendisi tarafından yönetilen, yazılan, kurgulanan ve yapımcılığı üstlenilen filmde, o günkü eşi (kesin bilemiyoruz)
o gunku esi! ve oyuncusu paulette goddard
ve Paulette Goddard’la birlikte kendi tek kişilik gösterisinin yıldızı olmuştur. 1931 yılındaki City Lights (Şehir Işıkları) başarısından ve konuşmanın ortaya çıkışından dokuz yıl sonra bu konuda kendini serbest bıraktığı ilk filmdir. Bu protest film,Charlie Chaplin’in senkronize sesli filme son karşı duruşudur ve yarı sessiz film olarak izah edilmesi gerekmesine rağmen, onun son tam sessiz filmidir.Filmde, alışıldık, senkronize sözlü diyaloglar yoktur, fakat, makinelerin, televizyon ekranının sesi ve chaplin’in anlamsız sözlerden oluşan ve hayali saçma şarkı söyleyen gerçek sesi duyulur.Özel ses efektleri ve orijinal film müziği pandomimin değerini arttırır. İşsizlik ve iş bulma sorununun insanı kişiliksizleştirdiği anları ve buna karşı duran emekçinin nasıl da kaba kuvvetle engelenebileceğini anlatan sahneler ve Chaplin’in buna karşı olmsına rağmen farkında olmadan kendisi insanların otoriter lideri olarak görünüyor. Büyük dev çarkların arasında sıkışan Chaplin çarkın bir parçası konumuna düşmüş görünür. İnsanı daha da makineleştirmek için uğraşan patron işçiler yararına! otomatik yemek yeme makinesini denettirir.
