Haluk, soylu bir ailenin son kuşak çocuğudur. Bildiğim kadarıyla dedelerinden kalan önemli bir mirasla, yıllardır rahat bir hayat sürüyor…Evlenip, çoluk çocuğa karıştığını ortak arkadaşlarımızdan duymuştum…
Yıllar sonra Haluk’a ,Erenköy’de rastladım; Kalın camlı gözlüklerinden, tanıdım onu. Okuldayken iki metre ötesini seçemeyen gözleri yüzünden çok sıkıntı çekmişti…
O beni görmedi , doğal olarak, ben tanıdım onu…
Tam ıska geçecekken,
– Haluk !..
– Pardon !..
– Tanımadın mı olum ?..İyi bak !..
– Sen ha!
– Yaa ben!…
Haluk pek iyi görünmüyordu, ya da bana öyle gelmişti. Dağınık siyah saçları, şakaklarına doğru hafif kırlaşmıştı…Düşünceli halinin yanında, Üstünde pahalı ama eskidiği iyiden iyiye belli olan kıyafeti ile bir şeylerin yolunda gitmediği belli oluyordu…Bir yerde oturup kahve içme teklifini ilk o yaptı…
– Olur , dedim..
Pastane sanıp, beni götürmek istediği istediği yer bir eczaneydi !…Gözleri bayağı bozuktu anlaşılan!…
Neyse bir cafeye oturduk…
– Eee anlat bakalım, evlenmişsin çocuk falan var mı?
– Ayrıldım ya!, oğlum var…Annemle oturuyorum!
– Hadi ya! Yapma be Haluk, harbiden üzüldüm olum nasıl oldu ki?
– Bütün varlığımı, işimi gücümü kaybettim, 2001 krizi her şeyimi alıp götürdü…Parçalanan ailelerdeniz!…
– Geçmiş olsun abi, ama bu ayrılmana sebep olur mu?
– Dinle bak , anlatayım…
Ne de olsa eski dost,eski okul arkadaşı dinlememek olmaz!…
