annemi kardeşlerime verdim, istemiyorum, olmasın bir annem.. o da benim evlatlığımdan sıkılmıştır muhtemelen..melekler, Tanrı falan umurumda değil de şu dramatik sözler pek can sıkıcı.. ağlıyormuş melekler bizlere, Tanrı affedermiş bizi yine de.. melekler ki onlar omuz köşelerinde, düşününce, değil omzunda olmak rastlaşmak bile istemediğim binlerce..Tanrı ise sevaplarımı affetsin..dostlar, para, güzel havalar, aşk.. elde değil bunalmamak.. yok bir kıymeti, ne güzel ki onlara; kendilerini avutmanın bir yolunu bulmuşlar.. iyi hoş da bana göre değil tüm bunlar..ne de intiharlar.. ölüm, pek bir abartılı.. milyarlar yaşamış, bize mi kaldı sancısı.. yok kimsenin bir yaşanandan farkı.. kısacası:göğü kaldırıp at başımın üstünden, bu yalan maviyi istemiyorum..kuşlar dilerse yeniden uçsun; ne onlar benim için şavkır, ne ben onları düşünürüm ..gitsin nehirler buralardan, akıntılarıma şahit olmasınlar..kapatsınlar o iri dev çınarlar kollarını, beni içlerine almasınlar.. ey mısralar, açın gözlerinizi de bir çığlık bırakın.yüreğime bir it dadandı bu günlerde, adı Öfke. kaç kez taşladım, kaçmak yerine ısırdı beni.hiçbiri mesele değil de…bir tek şu duvar, durmadan çarpan, çiş kokulu, midemi bulandıran..