bildirgec.org

bayram zamanlarımdan bir dilim. kendime uhdem. vefa. kasım’dan aralık’a bir yıldan fazla zaman. kalmış. güleyim kendime çıksın uhdem dedim. daha ardına ötede artan yara bere. aman bre. oku çek dinle bırak. dedim hadi canım sen de! nereye…hale bak… gül kendinde diken gülde. üstüme güldüm geberdim.“zaman makinesi yaptım, deminden şimdiye geldim”dediğinde Dimi-filmde (Arog)- güldüm biraz acı acı. ardından da ifadenin kalanını deyiverdi:“ tabii bekleme süresini arttırınca daha ileri gidebilirsin…”sanki felsefenin külliyatı benimdi de laf girdi. üç kere tövbe de ne fayda. dönme dolap olsa zamanın getirdiği yerde yokluğu bekleme işinden muaf olmak hangi harcı alem iş ki (sormam ki daha neyse). dokunmuş sağa sola boşa doluya film keyfince hatırlatmaca. bi de yine Dimi nin –yerlice- “yaşa” nidaları ve de ismi bana çarpıcı gelen hususlarıydı filmin aklımda kalanlarından. dokunmadı diil. bi daa seyredecem. nerden nereye aklıma düşürdü şu az altaki şiiri.I’m Nobody! Who are you?Are you – Nobody – too?Then there’s a pair of us?Don’t tell! they’d advertise – you know!How dreary – to be – Somebody!How public – like a Frog –To tell one’s name – the livelong June –To an admiring Bog!E Dickinsonipte duruş rüzgara karşı görünür. rüzgardan yana olan yok olsun! hangi dengeye dua da. biç dişi gebersin hepsi ben de biç bırak hiç…laf! olan olsun lamı cimi kulampara.ayrıcana yazdığımı ahkamsız bırakmaya içim el vermedi. bi dane de ahkam benden olsun. yersiz mi dönek dünya yurt gibi…“ay uydum olsa yıldızın kuyruğuna çarpar geçerim” derdi bir kişi aileden. çevirdim. “aşk uydum nice yıldıza selam verip geçerim”dokunuşkalem elden gitmedikara beyazı sevdisadece dize geldihata…