aslında çok değerli olduğunu biliyorum..belki paha biçilmicek bir ihtişamı var..
görüyorum…ama çok değerli işte..ona bişey olsun istemiyorum…zarar gelsin istemiyorum…
onu en güzel yere koyuyorum..ama en güzel…ona yakışıcak bi yere…sonra uzaktan seyrediyorum onu…onu gören bazıları beğeniyo bazılarıda beğenmiyo işte..benim gördüğüm gibi görmüyolar vazoyu…illaki başka bişey aradıkları…ben içine çiçek koyunca sanki daha bi canlanıyor rengi…
ama üzgün..yalnız çünkü…uzaktan sevmekle de olmuyo işte…kucağıma alıyorum..çok sıkı tutuyorum..”düşünce kırılabilir” diye…
ama ayağım takıldı…olmaması gerekirdi biliyorum..ama düştüm..yuvarlandı…hemen kalkıp yanına gittim..küçük bir parçası kopmuştu..bunun olmasını istemezdim..gerçekten..elime aldığımda canımın yanmaya başladığını hissettim çünkü kırılan kısmı elime batmıştı..ve elimi kanatmıştı..ikimizde üzgün şimdi..
tekrar en güzel yere koydum..ara sıra gidip dokunuyorum ona..uzaktan sevmek yerine..ama kucağıma almıcam..yürümeyi öğrenene dek..
bi daha kırılmasın..
