bugün. Yazmam gerekip gerekmediğini sordum kendime. Cevap netti. ‘Kendini öldürmeyi başaramayacağın kesinleştiğine göre janus kardeşim, yazmaya devam.’ Kimsenin ilgilenmediği şeyleri neden yazıp duracaksın diye sordum bu kez kendime. cevap bu kez daha da netti. ‘Bunları kimse ilgilensin diye yazmıyorsun canım kardeşim, bu kendince dışarıya verdiğin bir imdat çağrısı, ama bu çağrının manasızlığının maalesef sende farkındasın. Zaten bu, durumun bi tür oyun olmasını engelleyen asıl faktör’ Eee dedim bu kez. Yani sonuç. Cevap bu kez net ve net olduğu kadar sertti. ‘Yazacaksın, zıbarana kadar yazacaksın, düşüneceksin, hiç bir halt olmadığını tüm benliğinle bildiğin halde ve öleceksin, mümkünse insan gibi, yaşanmamış yıllara ve anılara takılan tüm hayallerinden arınarak.