Sevgili Hayat;Bazen içimin çürüdüğünü hissediyorum. Eskimişim, küflenmişimde kimse tenezzül edipte çöpe atmamış gibi geliyor. O kadar değersizim. Sanki içimden çıkacak korkunç bir yaratık herşeyi parçalayacakmış gibi geliyor.Duruyorum. Öylece bekliyorum. Kalbimi dinliyorum, burdayım. Elimi, kolumu, bacağımı hissetmeye başlıyorum. Kaybettiğim herşeyi geri kazanıyorum o an. Onurumu, gururumu, sevgimi.Sevdiğim çiçeği düşünüyorum. O güzel gözlerini bu çiçeğin tam ortasına yerleştiriyorum. İçi dışı hainlik olan biri bu kadar güzel olabilr mi? Oluyor. Düşündükçe, olduğundan daha güzel oluyor. Yeşil gözleri çakmak çakmak çiçeği alevlendiriyor. Bir renk cümbüşü ki sorma gitsin. Hayatımın en büyük boşluğuna sebep olan adam en dolu yanım oluyor. Yapılacak hiçbir şey yok, kalbim hala seviyor. Benim değilmiş gibi, benden değilmiş gibi, çarpışma halinde, taaruzda; seviyor.Düşünüyorum. Değer mi? Kendimi dünya üstündeki bütün bahçe duvarlarını aşarak sevdiğim bütün çiçekleri toplarken görüyorum. Hepsi benim olmalı. Çünkü hepsinde bir nebze bu hain var. O bilmemeli ama ben toplamalıyım.Işıl ışıl oluyor ortalık kötülüğün ihtişamından. Yandıkça canım, o erişilmez oluyor. Kan kaybımdan doğan yeni bir bebek. Öyle masum, öyle güzel. İçtikçe kanımı, ışıldıyor. Güneşe gerek yok, aya gerek yok, yıldızlara gerek yok. Doğanın yegane parşası, aynı zamanda bütün değerlerinin birleşmiş hali.Korkuyorum Hayat;Öyle bir korkuki ölmekten büyük. Kaybetmek… değil ağzımdan çıkması, fikrime düşmesi bile yetiyor. Soruyorum kendime neden bu ısrarım diye…Duruyorum…karnımda hafif bir karıncalanma, içimde tarifsiz bir güzellik, gözlerimde kocaman bir ışık. Sorumun cevabını alıyorum vücudumdan. Seviyorum hala. Herşeye rağmen seviyorum. Bu yüzden çok korkuyorum. İçimden çıkıp gidecek diye korkuyorum. Bıraktım diye fani bedenini hayali beni terk edecek diye korkuyorum.Biliyorum Hayat;Aşk iki kişiye ait tek bir duygu. Benim içimdeki bende kalsın o alıp gitsin pis tarafını, hain yönünü, riyakar kalbini. Ben olduğum yerde en başta nasılsam öyle devam edeyim. Bildiğim gibi, gördüğüm gibi, kendim gibi.Evet Hayat;Sana yazdığım bunca şeye rağmen unutacağım. Hafızamdan gidecek. Kaybolacak. Yaşanmamışa dönecek. Çünkü ihanet hiçliktir. Hiç dediğin şey yakmaz adamın canını. Yoktur çünkü. Olmamıştır. Bilinmiyordur.Sana ve kendime rağmen Hayat; ihanetin karanlığı altında kalan o güzel gözleri ve sevdiğim çiçeği hiç sayıyorum. İçimdeki kocaman boşluğa, ellerimdeki tere, aklımdaki binbir soruya cevabım: Unuturum.