üniversiteyi okuduğum şehirde bıraktım en büyük aşkımıaynı zamanda umut etmeyi, heveslenmeyi, sabırsızlanmayışehri güzel yapan içinde yaşadığın insanmış belledim, anladımkadrin kıymetin bilemeden içine ettim de ayrılırken afalladımyelkeni saldım rüzgara; karşılaştığın fırtınalarla değil, gemiyi limana getirip getirmediğinle ilgilenirmiş dünya diyerüzgarın yönünü değiştirmeye çalışmayı bıraktım ben o şehirdeüstümden ne heyecanlar geçmiş olacak ki, kaldıramadım kafamı görmeye güzelin cemalinidün boktum, bugün koktum misali olgunlaştım saydım durgunlaşmayıelim gitmez oldu telefona, gerek yoktu dost sesi duymayaya da pencerenin koluna… temiz hava iyi gelemezdi ya hayasızlığımaher ne ektim ise biçtim, hasat mevsimi geçmiş yarı yolda kaldımyaktım ekinleri, korktum da kendimi ateşine atamadım…
