Lise arkadaşlarım, erkekler .. hep birlikte gezerlerdi. Önceleri zar zor girerdim aralarına, sonra yavaş yavaş boşvermeye başladım, dünyada bir sürü insan vardı yalnız kalmam imkansızdı … Hep avuttum kendimi , ağladım, çok ağladım … Dua ettim, çok yalvardım. Ve hep sordum ”neden ben?” diye neden … Ben hep onlarla olmak istedim, onlar gibi olmak. Bilemezsiniz bu ne demek bir çocuk için, çok üzgünüm çok. Çok ölmek istedim, yapamadım … İlgi çekmek istedim, çektim de ama bu işleri kötüleştirmektan başka bir işe yaramadı . Ve artık yeniliyorum ben, hayır sağlıklı falan değilim , olamam da … Ama siz neden dışlıyorsunuz ki farklı olanı, neden dışlanıyor azınlıkta olan neden…Ben hiç bu kadar üzülmemiştim gey olduğum için, gelir geçer … İnsanlar aptal diyordum … Ama insanlar aptal değil, en azından kendi düşüncelerini savunuyorlar ama ben artık yapamam bunu, keşke dönmenin bir yolu olsa ”normale ”. Ama yapamıyorum , belki iradesizim size göre , belki suçluyum tacize uğradığım için, evet suçlu benim dışlayın beni dövün … Mümkünse öldürün …Özür dilerim sizden, kendimde değilim … Bugün çok sevdiğim bir arkadaşım dayak yedi. Hem de Atatürk parkında, kimse yardım etmedi ona, 4 kişi birden … Öyle basit birşey de değil, tekmelerle … Neden bu kadar vahşisiniz siz, neden ! Zorunuz ne … Beni aradı, yardım et diye, düşünebiliyor musunuz, çok zor durumdasınız ve ailenizi arıyamıyorsunuz. Gittim yanına, ağlıyordu, hıçkırarak, sarıldık … Hem annesi oldum hem de babası, korktum beni de döverler diye ama öyle korkuyla geçecek birşey değil bu, yaşamak zorundayım, eşcinsellikle değil, sizin baskınızla yaşamak zorundayım … Korkuyorum; geleceğimden, geçmişimden, insanlardan korkuyorum …