Neden insanlar yaptıklarının ne kadar da anlamsız olduğunu sonradan anlarlar? Daha önce akılları başlarına gelse de zaten hayatın getirdiği yüklere bir de kalp kırıklıkları, üzüntüler ve acılar eklenmese…Pişmanlık bu değil midir aslında, yaptığın şeyin yanlış ya da sonradan sana faydalı olmadığını anlayıp da telafisini arzu etmek. Pişman mıyım, dün için evet hem de köpek gibi. Yapar mıyım bi daha, asla!Büyük de bir konu da değil ama dayanamıyorum işte. Dayanamıyorum karşındakinin duygularını incitmeye, yüzünde oluşan o alıngan tavra, gülen gözlerindeki durgunluğa…Hayat çok uzun ve engebeli bir yol, bu yolda daha öğrenecek çok şeyim, deneyimleyecek çok üzüntüm var. Ama istediklerim yanımda kalsın sade, onları kaybetmek yoldan çıkmam demek. Ve güvenli olan yoldan ayrılmak istemiyorumm..
yorumlar
hazır nietzsche den best dem vurmuşken bilindik şiirinin yeri diye düşünüyorum..
Malesef cennet de cehennem de bu hayatın içinde var. Önemli olan insanın yaptığı hatalardan ders alması. Acılar ezberleniyor zamanla. Öldürmeyen acı, daha güçlü yapıyor insanı hayatın zor sınavlarına karşı.
morfik, o şiir şebnem ferah a aittir.
“nietzsche’nin salome’ye yazdığı şiir” diyenler oldu ama ben öyle bir kaynak bulamadım, yıllardır tartışılır bu, şebnem de delikanlı gibi çıkıp “kardeşim bunu ben uydurdum” ya da “nietzsche’nin yazısından arakladım” demiyo ya. Benim fikrim büyük ihtimalle Şebnem’in şiiri, çünkü şu cümle “Korkarak yaşıyorsan, yalnızca hayatı seyredersin.” Nietzsche’ye uygun ama şunu söylemezdi mesela: “Öyle bir rol vermişler ki, Okudum okudum anlamadım. “