Ruhumu tatile çıkardım bugün, dedim ki ona, sen çok hırpaladın kendini çok yıprattın ama dinlenmelisin artık. Dinlemek istemedi tabii ki beni, anlamak istemedi, kulaklarını tıkayıp kafasını sağa sola sallamaya başladı bir yandan da seni dinlemiyorum, dinlemiyorum, dinlemeyeceğim diye bağırıyordu. Çünkü içinde bir işkolik gizli, bir ben olmadan kimse yapamazlar sesi çınlıyor boş koridorlarında, ben olmazsam her şey yarım kalır. Belki de yarım kalan bir tek hayatımdır.
Hah şöyle! Bırak ben diye başlayan cümleler kurmayı bir köşeye. Hatırla geçmişini, mesela geçen senenin kasım ayını…hatırladın di mi yine böyle olmaz, ben olmazsam bir şeyler yarım kalır derken bir anda içinden bir ay kafa izni yapsam diye iç geçirmedin mi hani, hatta hatırlasana bir bahanem olsa da bir ay kimsecikler bana dokunmasa dediğin anı. Dua niyetine geçti belki de belki secret’ın sırrı gerçek oldu, belki pozitif düşünce gücü. Peeh! Palavra! Nasıl istediysen öyle oldu değil mi, sahiden bir süre kimsecikler sana dokunamadı…Hatırladın di mi, gözlerinden belli.

Sonra ne oldu, bir anda her şey gri pembe bir toz bulutuna dönüştü. Plansız tatilinin ilk bir haftasını, hatta ikinci gününü. ..yaşadıklarını, olay yeri inceleme ekibiyle gidermiş gibi gitsene tekrar o hastanenin koridoruna. İlk damla gözyaşın daha gözünden akmadan annenin sana sarılıp ilk onun gözünden akan damlanın omzuna düştüğünü, kulağından uğul uğul sesler geldiğini. Düşüp bayılacak gibi olduğunu hatırlasana. Kafanda bin bir ihtimalin döndüğü günleri, sonra seni o noktaya getiren, kendine gözlerini bu kadar kapamana neden olan olayların nasıl zihninden birer birer geçtiğini, suçladığın insanları ve en sonunda tek suçlunun sadece ve sadece kendin olduğunu keşfettiğin anı hatırla!Bir anda aklın ve ruhun birleşti, nasıl yoğun bir orgazm yaşadın, meni hem tatlıdır hem tuzlu değil mi ama?Nasıl da kendi gözyaşlarınla duşa girip uzun uzun temizlendiğini, sonra her şeyin berrak olduğunu düşün ve hiç unutma. Hayatındaki hedeflerinin değil de senin mutlu eden şeylerin önemli olduğunun farkındaydın zaten de içindeki o küçük hırs kumkuması seni rahat bırakmıyordu, hep yeni hedef koyuyordu önüne… O kumkumayı susturdun bir anda, ya da susması gerektir, çünkü dünya tüm hızıyla dönmeyi durdurdu, ani bir fren yaptı ve sen sarsıldın.İşte o zaman kafana gerçekten dank etti di mi, işte o zaman tüm gemilerini yaktın, işte o zaman mutluluk peşinde koşmaya başlayacaksan başlayacaktın. Bazen koşmadan da o mutluluğunun sana, kendi kendine geleceğini bilerek…Evet, evet sen artık hatırladın her şeyi ve şimdi tatile hazırsın di mi bebek?

İşte mutluluk geldi , kapında bekliyor.Aç, dedi kapıyı.I ıh açmam dedin, her mutluluğun sonunda ağlayacak bir şeyler bulurum ben.Yok dedi bu sefer, bu sefer ağlayacak bir şey yok dedi.Ben bulurum, dedin.Ben ağlatmam dedi, ağlasan da beraber ağlarız.Pes etmedi di mi o mutluluk, hiç pes etmedi, hiç vazgeçmedi.Tek istediği senden hayatını kenara itmemendi, yarım bırakmamandı .Sonra , sonra onunla beraber hayallerde yüzerken, kahkahalara boğuldum. Kah zor zamanları düşünüp mahzunlaştım, kah yüzümde güller açtı… her saniyesi ayrı güzeldi…Evet dediğim gibi hazırım, ruhumu tatile çıkardım, aklımın iplerini saldım.Şimdi ruhum geziniyor, bembeyaz bir otel odasında tülün rüzgarla elele içeri girmesiyle ben o bembeyaz otel odasında bembeyaz yataktayım, sabahın ilk ışıkları sızıyor gözüme yanımda sevdiğim, en sevdiğim, uzanmış sırt üstü koynundayım onun, nefes alış verişini dinliyorum, sessizim ki çıt çıkmasın diye, sessizim ki benim nefesim olsun diye.Bir saniye diğerine atıyor, diğer saniyede ötekine. Ben o sessiz nefes alışverişlerinin içindeyim, hepsini soluyorum, onun nefesi olmak, onun nefesinde bitmek istiyorum.Birazdan çıkacağız, sokaklara atacağız kendimizi, dar beyaz merdivenlerden geçeceğiz. Ruhumun ferahlığını hissedeceğim her adımda, her nefeste. Sıkı sıkıya tutacak ellerimi, düşsem kaldıracak, düşse kaldıracağım. Allah ömür verdikçe yan yana, beraber olacağız. Arada bir hüzün sarsa da dünyamı, en azından o hep yanımda olacak.