Hayatımın hiçbir döneminde şu anda çalıştığım yerdeki kadar mutsuz olduğumu hatırlamıyorum.Sağın solum gerizekalı dolu.Sabahları ofisteki masama oturduğum anda içimde en ufak bir istek,mutluluk,heyecan kalmıyor.Bazen düşünüyorum hayattan hiçbir beklentisi kalmamış,mutsuz biriyim sanki.Akşam olup ta eve gittiğimde kaybettiğim duygularıma yeniden kavuşuyorum.Ama yine de yeterli değil.Neden hala burdayım ,çünkü mecburum şu anda işsiz kalmayı göze alamıyorum.Bunu düşündükçe kendime sinir oluyorum ve mutsuzluğum bir kat daha artıyor.Böyle bir kısır döngü işte.
yorumlar
En azından “hınç dolu” değilsin bazıları gibi, evine gittiğinde duygularına yeniden kavuşabildiğini söylüyorsun.Herşeyin daha iyi ve güzel olmasını dilerim.
evine ulastıgında duygularına yenıden kavusabilior ve huzur bulabiliosan ne mutlu.. evime geldıgımde, koltuguma gomulup, elımdekı kahve-cay fıncanından yudumlar alırken o gunu unutmak üzere gözlerimi kapatısım tum gunun olumsuzlugunu almaya yeter bazen..
askere git. çok eğlenceli. cidden…
Örneğin şöyle:Bacak çatılacak! ÇAT!!
o zaman…Sorun çevrende olduğuna göre, geçici kıl o çevreyi. Günü dilimlere böldüğünde, tuvalette harcanan zaman gibi algıla iş yerini. Mecburen yapılacak bişii ama geçici… asıl mevzu değil.Bi de benim iş yerimde çalışmadığın için şükret, minnettar ol.