özlem
Özlem
sonar-hafif | 07 September 2002 10:57
8 aylık kızım, annesiyle birlikte çıktığı 35 günlük tatilden dönüyor. 12 eylül gecesi yanımda olacak, belki bu hayatım boyunca kabul edebileceğim tek ihtilal olacak. Ona duyduğum özleme, kavuşma isteğime vurulmuş, bir darbe olacak bu.
Onun boncuk mavisi gözlerine, ipek sarısı saçlarına, yumuk ellerine bu kadar mı özlem duyulur. Özlemek bu kadarmı derinmiş hayatta.
30 yıllık yaşantımın, kendimi bildim bileli beni kasıp kavuran anlam karmaşalarını, bir çırpıda silip atacak olan küçücük bir can’mış meğer.
Yorum yapabilmek için giriş yapmış olmalısınız.
yorumlar
işte örnek duyulası bi baba!
ne mutlu sana…
anne olmak baba olmak çok başka bir duygu. ancak anne ve baba olduğumuz zaman anlarız anne babalarımızı. bizim için ne kadar emek sarfettiklerini, neden bu kadar üzerimize düştüklerini o zaman anlarız. ve aile değil midir seni hiç bir zaman terketmeyecek olan. iyi ki varsınız ailem ya!
üniversiteye gittiğimde duymuştum,evden ayrılalı üç ay olmuştu ve babam beni arayıp “evladım nasılsın?,iyimisin bir ihtiyacın var mı?” gibi sorular sormuştu,farklı kafalara sahiptik babamla, bu baba beni lise 2’deyken evden kovmuştu:) zihniyet farklılığı sorunsalı yüzünden ama insan özlüyor evladını,çok şaşırmıştım babamın bu ilgisine,anlamıştım beni özleyip aradığını,ne olursa olsun babalar evlatlarını özlerler,kızsalarda,dövselerde… -tecrübeyle sabittir:)-