>yine sabah erkenden tut kampüsün yolunu çekilimi şimdi o otobüs kuyruğu.yokuşta arabanın motor sesi yanımdan geçen yaprak dökmüş ağaçlar.şair geliyor aklıma faruk fafiz ,orhan veli ve hayat ve yokuş herkesmi çıkmış bu yokuşu çıkmışta tek şikayet eden benmiyim bizimde süleyman efendi gibi adımızmı kalacak mezar taşında.bu karamsarlık nerden geldi bana sonra ümit düştü aklıma şair düştü “hayat dediğiniz abiler ne kadar gülebiliyorsak okadar”bu tezatlar içinde ben ,otobüs,ağaçlar,hayat.kafayı yemeden bırakmalı bunları .iki el bir baş içinmiş evet evet şimdi lazım bu bana .ve otobüs durdu aklımdaki ise sadece ekonomi vizesiydi.
