Yalnız odamın duvarları anlar beni,Hıçkırıklara boğulduğumda ya da kahkahalar attığımda.Yalnız odamın duvarları seyreder beni,Umutsuzluğa kapılıp bir köşeye oturduğumda ya da dans ettiğimde.Yalnız odamın duvarları dinler beni,Çok konuştuğumda ya da gecenin sessizliğinde.Yalnız odamın duvarları avutur beni,Sırtımı dayadığımda ya da omzuna yaslandığımda.Yalnız odamın duvarları bilir ne hissettiğimi,Özgürlüğümü ya da esaretimi.Anlıyorum ki tek dostum,Yalnız odamın duvarları.Güliz Ardilli / İstanbul / 1997 bir gece yarısı