Ne ki şimdi bu?!?
Hayat bazen çok korkunç olabiliyor. 16 Nisan Cuma günü saat 17:00 itibariyle eve girdim ve Pazartesi 07:00 itibariyle çıktım. Tamı tamına 62 saat. Bu 62 saatin takriben 32 saati uyudum. Geri kalan 30 saatlik bölümde ise oturup yemek yemek ve kitap okumak dışında hiç bir şey yapmadım. Verdiğim sözler vardı, gelirim dediğim yerler vardı, yapmak istediğim işler vardı. Bir sürü şey vardı yani. Ama ben hiç bir şey yapmadan oturdum, oturdum, oturdum…Depresyonda mıyım acaba diye düşünüyorum. Kendime böyle şeyleri yakıştıramadığımdan “Yok” diyorum “Olmaz. Sen depresyona falan girmiş olamazsın.” Kendi kendime gerekçeler buluyorum.İnsanın elle tutulur bir nedeni olmadan sıkıntı çekmesi pek hoş karşılanmıyor maalesef buralarda. Oysa ki Avrupa Birliği’ne girmiş olsak bu konu ile ilgili neler neler yazılmaz çizilmezdi ki. İstatistikler, işyerinde depresyon, başetmenin yolları gibi TV programlarımız olurdu. Hatta belki meseleyi kurumsallaştırıp “depresyon günleri” bile düzenlenebilirdi.Ama olmuyor.Hani sepep yok dedim ama, ya hayatımın tamamı sebebin kendisi ise. 30 yaş bunalımı mıdır gelen nedir. Ey Yüce Güçler! Yardım elini uzatın bana.Rahat batması, kolay atlatılır bir hastalık değildir.De te fabula narratur
yorumlar
herkesin başına gelebilen bişi, en azından dönemsel (olduğuna inanmak istiyorum), yoksa insanın kişiliğinin bi parçasıysa bu sıkıntılar işte o zaman zor. ben de bu aralar kendimi pek ii hissetmiyorum, hiçbi konuda “yeterince” iyi değilmişim gibi gelio..vs. biz en iyisi bunun bahar depresyonu (veya her neyse) olduğuna inanalım, yani geçici bişi olduğuna. başlık içinse–> mühim değil
geçmedimi hala?
geçmiyo anasını satiyim. Kaçacam şimdi işten erken çıkıp eve.
eve gideyim deme… dolaş biraz hangi şehirdesin bilmiyorum ama istanbulda hava çok güzel…gerçi biraz bunalımlı (senin gibi) ama iyi gelir diye düşünüyorum…
bence ve git uyu, şu anda evde olmayı, uyumayı, uyandıktan sonra da hiçbişi hatırlamıyor olmayı, bir nevi reset’lenmiş olarak insanların arasına geri dönmeyi isterdim. bi de benim başlık, ya sen başlığı değiştir olmaz mı, başlığımız ayağa düştü
Ben de büyük planlar kurarak girdiğim bir haftasonunu tamamiyle bitki gibi geçirmiştim, garip bir üşengeçlik vardı üstümde. Öyle ki yemek bile hazırlamıyor,suyla ve sigarayla idare ediyordum. Yetiştirmem gereken işler,gitmem gereken yerler,hepsi yatmıştı. Ama hayata geri döndüğüm zaman enerji patlaması yaşamıştım. 30 yaş bunalımı falan değil, daha erken de olabiliyor. Böyle işte…