Bıraktığı yerde öylece kalakaldım… Yorgun, umutsuz, yıpranmış… Biliyor mudur acaba şimdi nasıl hasretle beklendiğini ya da ne kadar umarsızca sevildiğini…Takvimlerden habersizim… Zamana kattığı değerle biliyorum ancak aylardan ne… Mevsimlerden hangisindeyiz… Bedenime can verecek, kendi varlığıyla varlığımı anlamlandıracak olan O, neden yok şimdi…Tek değildim biliyordum… Olamazdım da… Benzerlerim o kadar çokken… Her gün bir başkasıyla sarmaş dolaş arşınlarken şehrin kaldırımlarını, böyle deliler gibi bekleten neydi bana gelmesini… Üzerimdeki hala onun kokusu mu, tüm zerrelerime, tüm ilmeklerime işlemiş olan?Seni benden söküp atmak kolay mı sahiden?Herkesin bir rengi vardı kendince… Kimi siyah, kimi beyaz sever… Ama O benim mercan maviliğime vurulmuştu… Biliyordum ki en sevdiği bendim… Özgürlüğün rengi mavi derdi, umudun rengi… Belki de hepimizi sevdi… Beni ve diğerlerini… Sevmese neden sahip olmak istesin ki? Benden öncekiler vardı… Benden sonrakiler de olacak… Tüm bunları bilerek gelmedim mi onunla?Seçimi bana bırakılmayan bir alışverişti bu… Ama bırakılsaydı da ben yine onun olmak isterdim… Onun tenine dokunmak, varlığımı onunla anlamlandırmak, kokusunu içime çekmek, sarılmak delice…Çok güzel, dedi… Gözleri maviliğimde dolaşırken…Çok sevdim, dedi…Çok sevdim, dedim…Daha bu sabah, tüm hırçınlığıyla kalktı uykudan… Her şeyi birbirine kattı…Bağırdı, öfkelendi…Dağınıklığına kızdı odanın…Aslında dağınık olan düşünceleriydi.. Biliyordum… Alınmadım o yüzden…Hışımla çekti kolumu… Canımı acıtıyorsun dedim, duymadı…Bu günü birlikte geçirelim, dedim umursamadı…Offf!!! Sıkıldım bundan dediğini duydum yalnızca…Gerisi sağır eden bir sessizlikti benim için…Ya da yalnızca bir uğultu…Sıkılmış benden… Sıkılmış…Sıkılmış benden…Bir zamanlar, beni çılgınca seven, özleyen adam sen değil miydin?…Sıkılmış benden… Her yerde, her ortamda benimle olmak isteyen… Sıkılmış benden…Parkta yalnız yürürken, dostlarınla çay içerken, hatta iş yemeklerinde bile illa beni istemiyor muydun üstünde?Mutluydum… kollarını kollarıma geçirip, bedenimi bedenine yaslamaktan..Nefesini içimde hissediyordum… Sıcaklığını tenimde… Öyle alışmıştım ki kokuna… Ben artık sen kokuyordum..Ben yalnız sen içimdeyken bir mana ifade ediyordum…Ne zaman başladı bu hikâye artık hatırlamıyorum bile… Önemi yok zamanın… Her sevdanın bir miadı olduğunu bilerek geldim ben ona…Gelip geçici aşklar gibiydi onunki… Aşk bile denmez buna hevesti belki… Şimdi çıkarıp atması üstünden acıtsa da ruhumu… Sonunu baştan biliyor olmanın verdiği cesaret tazeliyor umutlarımı…Belki bir gün yeniden…Maviyi severdi O…