namazgah’tan çıkıyorum mahalleye doğru. sabah ezanı okuyor kuşlu camii’nin imamı. gün aydınlanıyor. halbuki biz gece yaşıyoruz. işimiz bu. süfli hayatlar beyle seviyor, ne yapalım. kader. kader mi yoksa ben mi seçtim yolumu tam olarak bilemiyorum. zaten artık bilmemi gerektirmeyecek kadar uzun zaman geçti üstünden. alıştıktan sonra farkedeceğini de sanmam. herkes için de bu şekilde olacağını tahmin ediyorum. her ne kadar tanıyanlar kesik diye çağırsa da, hacı dedem doğduğumda kelime-i şehadet ile beraber memet ismini kulağıma üflemiş. ancak ne bu mukaddes isim, ne de mukaddes kelime engel olmamış itin önde gideni olmama. namım olan kesik nerden kaldı diye meraka düşecek olan olursa, ödemiş’te yatarken karagümrüklü piçlerden biri kellem ile bedenimi ayırmaya kalktıydı. onun aziz hatırasındandır. karagümrüklüler’de intikam mukaddestir. aksi, türkiye’deki bütün cezaevlerinde itibarlarının sonu olur. hakikaten her cezaevinde semtin koğuşu mevcut. istanbul’un bu mıntıkaları serseri fabrikası mübarek. ödemiş’ten bahsetmişken söylemeden geçemeyeceğim, bir ara gidip bozdağ’dan gonca toplar, kale’de satardık mahallenin diğer kopukları ile. en güzel zamanlardı o günler. gonca da en güzelidir ancak delidir işte. bunun bir kusur mu meziyet mi olduğunu bilemeyeceğim. bu meseleye uzun süre kafa yormama rağmen neticeye henüz varamadım. sadece insanı mesud ettiğini söylemem yeter. neyse sözü bulandırmayayım, bu kanlı mevzunun bıraktığı iz namım oldu işte. herkes ilk enfes hatırama bakar, gözünü oraya kaydırmaktan kendini alamaz nasıl hayatta kaldığıma hayret eder. belki de gündüzün aydınlığına karşın gecenin karanlığını seçmem bundandır. zira gece, güneşin ortaya çıkardığı tüm yaraları örtmeye mukadderdir. ancak derinde olanlara gücü yetmez, acısını pekiştirir. misal kalp kırıklığı buna en güzel örnektir.basmane’deki pavyonlardan ekmeğimi çıkarıyorum, daha doğrusu çıkarmaya çaba gösteriyorum. hava karardıktan sonra başlayan mesaime giderken manzara-i umumisini pek beğendiğim oteller sokağından geçerim hep. pavyonun, kavenin, konfeksiyon atelyelerinde geberene kadar makine başında çalışan, hergün ve her saat kendi atelyelerini açıp köşeyi dönme hayali kuran mardinli kürtlerin, itlerin, bokun, kokunun, kokoreçin, kokonun, moskovalı, belaruslu, çingene ve türk malı orospunun ve onun pezevenginin dibinden. işte izmir. senin göt deliğin buraya yakın olmalı. yoksa bu pis koku ne! hali hazırda mevcut manzaramın huyundan suyundan bünyem etkilenmese idi kendimi eksik kabul ederdim. varlığım varlığına armağan olmuş bir kere. zira hepimiz aynı çorbacıdan çorba içiyoruz. bekir, ben, yusuf, posterleri satan oğlan. ne güzel yol tutmuş. iyi satıyor. hayret. beyle dümen bulamadım kendime. hep sikimin dümen suyunda olduğumdan mı yoksa muhteremin keyfinden mi bilemem ve dahi bilmek de istemem. nasıl istiyorsa eyle olsun. kapısında nöbet beklediğim tüm pavyon sahipleri beni çok sevmiştir. ne zaman yolsuz kalsam eski patronlardan birine iskele olmak imkanı tanıdı bana bu sevgi. bu ne sevgi ah. kapıların açık kalmasının sırrı köpek gibi sadık ve emirlerden şaşmayan sadakatimdir. vur derlerse gözümü kırpmam. onyedi kere cezaevi görmemin sebebi bu değil mi? hacıdedem beyle sadık yetiştirdi, hemi beni, hemi dükkanını bekleyen itini. küçükken büyük demir han’da marangozhanesi vardı dedemin. yaz tatillerinde çıraklık vazifesini neşe içinde yerine getirirdim. ne zaman talaş kokusu duysam marangozhane ve tezgahta çalışan dedem gözümün önüne gelir. erken yaşta gitmese idi sanırım hepimiz için daha hayırlı olacaktı. ölünce evi geçindirmek derdi bana düştüğünden derhal okuldan tornistan ettim. ondört yaşında idim, hiç dayak yememiştim, kalbim temizdi. önce ikiçeşmelik’te bir kunduracıya çırak girdim. kalfa olacak ayyaş hergele ilacın kokusu ile kafayı bulur, her fırsatta döverdi beni, sebepli, sebepsiz. tahminim, kahpe talihinin acısı benden çıkartmayı adet edinmişti. akşam çıkmadan dükkanı süpürmeye başlamıştım ki, bana yeltenince tezgahtan aldığım limaki ile husyesini hacamat ettim. işte içeri ilk girişim bu mevzuudandır. oranın havasını benim gibi çocuk yaşta içine çekip de kafayı bulanın, kafası asla açılmaz derlerdi. bu sözün doğru olduğunun en güzide kanıtlarından biri benim.fazla vermedi hakim. babacan bir ihtiyardı. hala gözümün önündedir cemali. iki sene yattım çıktım. onyedi yaşında içerden çıkmış ol, anan, baban, soyun, sopun, evin, barkın olmasın; hayatta kaldıysan bir daha kimse seni deviremez. mahalleye gittim, nenen ananın yanına taşındı demeseler nereden öğrenecektim hakiki orospu evladı olduğumu. meğer anam var imiş yau, hemi de zamanında tepecik keranesinin en namlı orospularındanmış da haberim yokmuş. mahallenin parayı bulan konfeksiyoncu pezevenklerinden biri anamın kalbini çalıp, aftosu yapınca, hacıdedem ilişiği kesmiş anam olacak kevaşe ile. o da içinde bu aziz mesleğin ateşi olduğundan mı bilinmez, sevgilisi olacak it bir süre sonra başka manita bulunca, tezgaha düşmüş. işte bunu öğrendiğimde maküs talihimin sebeb-i mucizesini kavramaya bir nebze daha yaklaşmış idim. artık kafam gayet dumanlı idi. işte ayık gezmekten bir ömür boyu uzak kalmam kararını o an verdim. zaten cezaevinde cigara sarmanın ihtisasını yapmış idim. artık bünyemi/ciğerimi dumana vakfetmenin zamanı geldiğine kararım kesin oldu. sanırım validemin mirasından kaynaklanıyor orospulara meyil vermem. her daim iyi anlaşmışımdır bu kadim mesleğin erbabı ile, nicesi dostum oldu, nicesi mesleğine ihanet edip bana bedelsiz açtı gönlünün kapısı ile bacağının arasını. zaten pavyon kapısı iti mesleğini edinmemin sebebi de gençlik ateşi ile abayı yaktığım kevaşeyi her gece görmek için mekana devamlı müşteri yazılmam değil miydi sanki. zamanla kadroya girdik işte. üstünden amma uzun zaman geçmiş. evlenip kurtulucam bu hayattan, evimin kadını olucam diye niyet edip türk filmlerine özendi, gitti o kıro ile evlendi. herif de pavyonda karı çıkartmanın ruhunun çukurunda çaktığı kıvılcım ile alnının ortasına basmadı mı kurşunu ilk şüphede? kim masum. rica ederim bana bundan bahsetme. yalan dünya.mesai bittiğinde buralara akmaya başlar nefsinin köpeği olmuş tüm haytalar, akşamcılar, pavyona, meyhaneye, şarkıcıya, rakıya, şaraba, cigaraya, karıya düşkün olanlar. varsınlar gelsinler. hepsine yetecek pislik var burda. ister şarap içsinler sokak aralarında, ister cigara üflesinler, ister travesti siksinler. hepsi için yeteri kadar şarap, ot, karı, oğlan mevcut. lanetli mevcudiyetlerinin acısını çıkarsınlar ucuz, harcanmış hayatlarından. ne var bunda. mücadele ise mühim olan gerisi teferruattır. işte bu mücadeleyi hepsini, vazife, iş, ev kirası, elektrik faturası, günlük politik, beşiktaşın hezimeti, vatan millet, özgürlük ıvır zıvır şu bu ile esir etmeye çalışan kahpe dünyaya sinsi sinsi arkadan yanaşsınlar, kıçına parmak atsınlar ya da işaret ve baş parmağı arasından bir yılan dili gibi çıkan şişleri ile delsinler. bu da onları hakkı, belki teskin olurlar bu sayede. ister haklı olsunlar ister haksız. benim içi farketmez. zaten dünya için hiç farketmez. o kahpe alışıktır bu muamaleye. gece burada yaşamayan için de kayda değer olacağını sanmıyorum. ancak sabaha karşı evlerine döndüklerinde pisliği geride bıraktıkları yanılgısı içine düşmelerine şaşırıyorum sadece. oysa gelirken ceplerinde getirmemişler miydi biraz?bazen kızıyorum zeki demirkubuz’a. onun bundan bihaber olmaması beni hiç enterese etmiyor. bu filmi çekip bünyemi daha da zehirlemeye hakkı var mı diye yakasına yapıştığımı hayal ediyorum. silkelediğimi. bekir’in kafasını patlattığı emanetini şakağına dayayıp sen öldürdün ulan onu diye anasına sövmeyi. sonra da dizlerimin üstüne çöker ağlarım sanıyorum. ne suçu vardı bekir’in. hep o uğur olacak kahpe yoldan çıkarmamış mıydı onu. önce onun peşine takılıp izmir’e geldi, koca dükkan battı gitti. sonra taksiler, ev, karı ıvır zıvır şu bu. bir büyükle eve gelip hepsini içtiği gün hala gözümün önünden gitmiyor. sabah gözünü açtığında diyarbakır otogarında bulmuştu kendini. masum muydu bekir? hiç sanmam. o değil miydi bir kahpe uğruna yuvasını yıkan? evet, sanırım oydu.uğur güzel kadındı. şarkı söylerken görmeyen bunu bilmez. uzun boylu, alımlı idi. üstelik nazı, niyazı da yoktu. konsomasyonu falan iyi bilirdi. müşterisi, hayranı, müptelası da pek çoktu. başta bekir işte, sonra sen, ben. bu yolun yolcusu ise kader mahkumu muydu sanki, hiç değildi. kendi seçmişti bu yolu. yokluk, yoksulluk bahane. zagor’un yakışıklılığı, ağzının laf yapması, hızlı yaşaması tav etmemiş miydi onu? eh hiç de masum değildi. kendi seçti yolunu, anasını, yatalak babasını bırakıp düşmüştü zagor’un peşine. üstelik de sinop’ta evlendiği herifçioğlu sıyrılıp kurtulma fırsatı tanımıştı ona. belki ümidi yoktu, bilemem. sorma fırsatı bulamadım. hep uzaktan gördüm onu. onu uzaktan sevmek aşkların en güzeli idi. zira oldukça tehlikeli kadındı. adamı çıra gibi yakar. nicesi yaktığından belli değil mi? üstelik o zaman daha kader’i izlememişim, masumiyet’teyim hala. halbuki bekir’in karısı var türbanlı falan, mütedeyyin, namuslu, iffetli. ne ise lafı uzatmamam lazım daha çok. hepimiz bekiriz, uğuruz, yusufuz yada çilemiz, ne fark eder. anasının kuzusuyuz işte bir şekilde. bir yere gitmeyen hayatlar yaşıyoruz işte, amaçsız, kayıp, boktan… o yüzden canımızın yanması mühim değil, ama diğerininkini yakmak neden? işte bunu soruyorum sürekli kendime.oysa eski zaman serserileri bizim gibi miydi? onların bir yolları, iyi/kötü faydası vardı cemiyete. misal külhanbeylerini hep geceleri hamam külhanında yatan yersiz, yurtsuz, mazanne-i sui erbabı şahıslar bilmedik mi? oysa onlar tarikat ehli, hatta kalenderi idi aziz kardeşim. evsiz, yurtsuz, anası, babası, kimi, kimsesi olmayan veyahut veled-ı zinalardan biraraya gelmiş, bu serseriler kalenderilerin elinde bir nizami ayinleri olan bir tarikat nizamı altında toplanmışlardı. üstelik bu kendilerine has kıyafetleri olan ve lehçe-i külhani konuşup, ona buna sataşan işsiz güçsüz serseri güruhunun bile bir faydası vardı. misal duçar olmuş küçük çocukları ve muhtaç dulları savunmaya mecbur hissederlerdi kendilerini. Soğuk kış günlerinde dersaadet’in dar sokaklarındaki çamuru kocaman çalı süpürgeleri ile süpürürler, kar yağanda ise karı kürerlerdi. eskiden istanbul’un sokaklarının ortası dere yatağı gibi çukur yapılırdı belki hatırlarsın. işte bu yalınayaklı külhan beyleri, muhitte oturanlardan talep ettikleri cüzzi ücret mukabilinde yolun iki yanındaki çamuru ortaya süpürür, yoldan geçene adım atacak yer bulma imkanı sağlarlardı. kimsenin adam yerine dahi koymadığın külhanbeyleri cemiyet ahlakını kirli çıplak ayakları ile çiğneyerek kelbi bir felsefe ile düştükleri sefalet batağında iken bile bir fayda sağlarlardı. neden tüm diğerlerinin ulvi bir amacı olması? kim bilebilir. bunu sen kendine sormalısın. ancak asla cevabı bulamayacağına da bahse girerim.serseriler hakkındaıvır zıvır şu bu