Issız bir sahilin kıyısındaIssız bir kulübeÖyle bir kulübe ki;Dostları, yağmur ve yalnızlık..Yağmur her sonbaharda uğruyorVe çatısını hafif hafif tıklatıp diyor ki,Yine buluştuk eski dostumHer zamanki gibi aynı yerde!Rüzgar neşesini saklamayarakOynuyor kulübeyleZaten çürümüş pencereleriniBiraz daha yıpratıyor

Yalnızlık sıkı dostu kulübeninİçinde dolaşıyor insan gibi.Her yürüyüşünde yalnızlık,Tahtaları gıcırdıyor kulübenin.Ve diyorki,Yine başbaşayız eski dostum, yine.Ne yalnızlık bırakıyor kulübeyi,Ne kulübe yalnızlığı…