SEVGİYE UYANMAK…Yazan:Buklet
Hasan,17 yaşında asi bir genç,aynı zamanda anne ve babasını hep üzen bir çocuktur.Hasanın Evi:Bir Pazar sabahı,saat 11:30’da hasan yatağından kalkar.Lavaboda elini ve yüzünü yıkar,ardından mutfağa gelir. Annesi ve babası kahvaltı masasında oturmaktadır.
Anne Leman hanım,”Günaydın.”Baba Fuat bey,”Günaydın oğlum”.Hasan,keyifsizce “Günaydın” der ve masaya oturur.Annesi,Hasan’a çayını doldurur.Fuat bey,”Kursa geç kalacaksın,istersen biraz çabuk ol ” elindeki gazetesini okumaya devam eder.Hasan,umursamaz tavır ile,”Kursa gideceğimi kim söyledi?” ve çayını yudumlar.Baba ve annesi şaşkın gözler ile birbirlerine bakarlar.Fuat bey,”Ne demek istiyorsun.”Annesi telaşla söze karışır.Leman hanım,”Gidecek babası,şu anda yeni uyandı,önce kendine gelsin.”Hasan,sandalyesinde daha dik oturur ve sert bir dil ile konuşmasına devam eder.Hasan,”Zaten kaç haftadır gitmiyorum,artık kursa gitmeyeceğim”Anne ve babasının şaşkın bakışlarının yerini,sinirli bakışlar alır.Fuat bey,”Biz okuman için her şeyi yapalım sen bunları hiçe say…Bunu asla kabul edemem.” Babası iyice öfkelenmiştir.Hasan,şımarıkça gülümser ve asice ayağa kalkar.Hasan,”Bıktım bu baskılarınızdan,artık benim hayatıma karışmayın,istediğim gibi yaşarım…Yoksa evi terk ederim.”Hasan,ayağına spor ayakkabısını giyer,üzerindeki eşoftmanı ile evden kapıyı hızla çarpar ve çıkar. Park:Hasan evlerinin biraz ilerisindeki parka gelir.Kendi yaşlarında birinin oturduğu,banka oturur.Dirseklerini bankın arkalığına yaslar,ayak ayak üstüne atar ve gökyüzüne bakar.
Aniden yanda oturan çocuğa döner.Çünkü yanında gözlerinden yaş süzülen biri vardır.Hasan,”Neden ağlıyorsun,erkekler ağlar mı hiç?”Çocuk,”Ağlamak erkeklere yasak mı?”Hasan,”Ben kolay kolay ağlamam”.Çocuk,Hasan’nın kendisi ile konuşmasından sonra biraz sakinleşir ve gözyaşlarını siler.Çocuk,Hasan’a döner,”Senin annen ve baban vardır,sanırım.”Hasan,”Var ne olacak?…Yeterince sıkıcılar,devamlı baskı yetti artık.”Çocuk,anlatmaya başlar,”Keşke benimde olsalardı ve beni sıksalardı.”Hasan,yinede pek fazla ince düşünmeden konuşmasına devam eder.Hasan,”Neden ki,hayatının kısıtlanması hoş bir şey mi?”Çocuk,gözyaşlarını iyice siler.Çocuk,”Bak arkadaş,her Pazar bu parka gelirim” der ve eli ile oyun parkında anne veya babaları ile kayan, salıncakta sallanan çocukları gösterir ve konuşmasına devam eder,”Kendimi burada gördüğüm çocukların yerinde ve anne ve babalarını kendiminmiş gibi hayal ederim.”Hasan,biraz buruklaşır ve çekinir,”Anne ve baban yok mu?”Çocuk,”Hiç olmadı,onları hayatım boyunca görmedim,tanımadım ve hatta sıcacık ellerini hiç hissetmedim.”Hasan,iyice buruklaşır,”Üzüldüm”.Çocuk,”İşte onlar için her Pazar gözyaşı dökerim,belki bir gün beni duyar ve gözyaşları mı silerler diye.”Hasan,çok üzülmüştür ve ne diyeceğini bilemez.Hasan,iki elini dizlerinin arasına sıkıştırır.Çocuk,”Anne ve babana sahip çık,senin her zaman yanında olan sadece onlardır…Ben senin yerinde olmak için neler vermezdim.”Hasan,elleri dizlerinin arasında iyice büzüşür ve “Galiba haklısın…Sana teşekkür ederim.”Çocuk,”Ne için?”Hasan,”Beni uyandırdığın için,hem seni onlar ile tanıştırmak isterim.Eminim seni çok seveceklerdir.” Hasan’nın Evi:Hasan,yüzünde tatlı bir tebessüm ve elinde bir demet çiçek ile evlerinin kapı ziline basar.
SON