bazen kelimelerin yetmediği anlar olur ya hani bir soru,bir sorun karşısında kalırız öyle ne desek ne cevap versek olmıcak yada konusmanın sacma oldugu düşüncesi gelir akla.’bundan sonra ben ne yapacağım?’ sorunun yanıtı mesela ‘hayat devam ediyor,bosverceksin’ hayır olmadı peki ne olabilir bunun cevabı.
yorumlar
sıkı bir küfür mesela… olur mu?
aynen durumu aktaracaksın: “SÖYLENECEK BİR ŞEY YOK ARKADAŞIM!” şeklinde. Gerçekten yoksa tabi..Bunu okuyunca aklıma ilk şu geldi: birisi vefat eder, yakınlarına “başınız sağolsun, allah sabır versin…vb” cümleler kurulur. Kurarız hepimiz. ama aslında karşındaki bunu algılayamaz o anda. ya da birşey ifade etmez bu söylenenler. ama ona da öğretilmiştir cevaplar, aynen bize bunları söylememiz öğretildiği gibi ve teşekkür eder. ya da bir arkadaşınızın kanser olduğunu öğrenmişsinizdir, başlarsınız konuşmaya: “En önemli şey moral bu hastalıkta. Bak gör atlatacaksın. Hem zaten artık tıp ilerledi…” BUnlar da boş laf..en iyisi “SÖYLENECEK BİRŞEY YOK..DUYGULARINI ANLIYORUM” demek diyorum ben…ya da sadece susmak ve elini tutmak karşındakinin.
özür… yazının ana düşüncesini kaçırmışım… en zor anlardır eğer kastedilen STRAW’ın dediği gibiyse… zaman ağırlaşır… kalp atışın sanki dışarıdan duyulur… kulakların tıkanır, nefesin kesilir… çaresizlik… kimi zaman sessizlik daha da yakar kavurur ortamı… konuşsan karşındaki bakar boş gözlerle… utanır sıkılırsın… bir an önce uzaklaşmak istersin oradan ama yüreğin kal destek ol der… ikilemi yaşarsın inadına…redhead bir sorun yok inşallah?..
şimdi oldu sanırım küfür edilecek bir durumdan bahsetmemiştim çünkü.
çoğu cenazelerde buna benzer duygular içinde olunur hatta sanırım o yüzden söz imama verilir. imam da görevini yapar.
bu tip durumlarda omuzunu uzatmayı becerebilen bir arkadaş yeterlidir, kanımca… sessizlik o zaman doğru anlamını üstlenir.
Konuşmak iki şekilde olur.1- Kelam ile2- Hal ileİnsanın bazen anlatamadığı şeyler olur da “anlatamıyorum” der.Bu ise “kelamı nefsi”dir.Ve şahadet ederiz ki bu haktır.