sancılı şiirler doğuruyorumher birinin adını sen koyarak..oysa her çarşafta çıkmayan ihanet lekesi..geleneksel yalnızlığın içinde,kan ve anason kokuyorum intiharlarımda..oysa, sicim kadar kendine sarılmış,bileği kesik aşklara gülüp geçerken,her taşın altında yosun tutmuş,ölü çocuk cenazeleri ağıtlara şahlanıyor yine..ben kendi ölümümü düşlüyorum ne güzel..sen kendi ölümünü..yaşamın sır gibi çözüldüğü yerde…