gecen aksam yolda yürürken kendi kendime hihihi diye gülmeye basladim ve deli durumuna düstüm. ne alakaysa aklima cocuklugumda izledigim gayet radyasyonlu bir japon cizgi filmi gelmisti, hatta o cizgi fimin müzigini sözleriyle birlikte hatirladim, o zamanlar da gülerdim zaten. aktarmaya calisayim: duuri moku deeee! duri duri, moku mokuuuu, duri duri, moku mokuuuuu. antana kunsara vatasiva punsana. badu badu, himasitaaaaa! yok vazgectim, müzik olmayinca olmuyor ama bilenler, hatirlayanlar cok gülmüstür, eminim. adini bile hatirlamiyorum bu cizgi filmin. insanlara acikladigimi düsündüm bir an icin, cevremde beni görüp de tuhaf tuhaf bakanlara bir aciklama yapmaliydim ki ne bileyim, belki üslerine alinirlar, ayip olur… sonra elaleme karsi neden deli imaji cizeyim ki. ama ne yani, heeeey, az önce ben bi cocukluk hatirama gülüyodum, ben deli diilim, bakin, ne komik diyip o japonca sacmaligi mi söyleseydim sokakta? eve gidip yattim uyudum, anlatacak kimsem olmadigindan da catladim, kendi kendime gülmek sikici geldi, daha fazla gülemedim. müziksiz bi anlami olmadigindan simdi yine kimse anlamadi diye iyice catlamaktayim. o nedenle burada dinleyip hatirlayabileceginiz linki veriyorum. belki birgün bir albüm yaparim da bu esere de yer veririm, hirosima’ya da atfederim ki en geyik olayim. di mi?