bildirgec.org

Ya hüzünsün, ya hüznümsün…
Ya da hüzün benim. Ben olmuşum.Tüm bedenimi kaplamış , kendimi alamadığım, içimden çıkaramadığım , içinden de çıkacak gücümün olmadığı bir hüzün. Öyle yoğun ki sanki bedenimi bile ayakta o yoğunluk tutuyor, hissettirmiyor, istetmiyor. Sadece gerekleri yapan teknolojik bir alet gibiyim. Nerdeyim, kimim, kim için ve kendim için ne ifade ediyorum bilmiyorum. Bildiğim bir tek şey var oda zorda olduğum.İçimden sadece yazmak geçiyor ama başlayamıyorum günlerdir. Bilmiyorum ne yazacağımı veya kelimeleri nasıl bir araya toplayacağımı. Onlarda benim gibi karman çorman. Son nefesini vermeye çalışan bir kuş gibi çırpınıyoruz beraber ve biliyoruz ki o can daha çıkmayacak. İşte devreye panik giriyor burada. Nasıl yaşayacağım bu devinimle, bu isteksizlikle ve hüzünle? Nasıl geçecek bu hayat ve beni nereye götürecek. Çünkü buradan yol hiç iç açıcı gözükmüyor. O yola dayanabilecek enerjin yoksa hele nasıl yürürsün o yollarda, nasıl geçirirsin o anları ? Çünkü yolda gördüklerin, yıkılmış ümitlerin, hırpalanmış kalbin, paramparça edilmiş bir beden ve tüm enerjisi çalınmış bir ruh. Bunlardan hiç yol arkadaşı olur mu ? Ne verebilirler ki sana “işte gerçekler” diye suratına esaslı bir tokat daha patlatmaktan ve zaten ölmüş bedenini daha da parçalamaktan başka ? Olmaz, olmuyor ve olmadı da. İnatla yürüdüğüm o yollar artık tüm inançlarımı yıktı, benimle dalga geçti ve ben daha fazla dayanamıyorum artık. Bunlarla denenmekten, üstelik ölesiye desteksiz olarak denenmekten yoruldum, bıktım ve bıraktım artık tüm yaşamı. Şimdi oynayın benimle istediğiniz kadar, geçin dalganızı ben tamamen boğulana kadar. Yazın hanenize bir galibiyet daha. Bende size karşı koymayarak, tüm ümitlerimi, isteklerimi, arzularımı, heyecanlarımı, sevgilerimi bırakarak dalga geçiyorum sizinle. Artık çırpınarak sizi mutlu etmeyeceğim, hissiz bir şekilde bekleyeceğim yolun sonunu. Hissetmiyorum zaten artık çaresizliğimi, gözyaşlarımı . Sadece görevlerimi yapıyorum hayata beklentisizce ve bazen bir köşe başında kendimi komple bırakmak geçiyor içimden, fiziksel olarak yaşayan ama bedeninden tamamen kopmuş bir ruh olarak. Beynim sürekli dinliyor, görüyor, ayırıyor ve hüküm veriyor ama bedenim tepki veremiyor, kalbim sadece kan pompalıyor biyolojik yaşamı için. Ne kadar zormuş yaşamak bu kadar seçilmişlikle, ne kadar zormuş sevgisiz, ışıksız, heyecansız ve beklentisiz yaşamaya çalışmak. Ne kadar zormuş olanı bilmek, ulaşamamak ve onu kovalayabilecek gücü olmadan yola devam etmeye çalışmak. Gerçekten çok ama çok zormuş…

Karanlık bir oda , mum ışığı ve gözyaşı.Nerden geldiği belli olmayan bir hüzün hissediliyor göğüs kafesinin üzerinde.Yüzeysel bakışlarda mutlu olmaya engel hiçbirşey görülmüyordu.Çünkü derinlerde – bilinmeyen kadar uzak – gizli olan , kendini arasıra dışa vuran bir acıydı bu.Uçurumun kenarına iten bir duygu, derinlerde bir kaygı.Ne kadar mutlu olunursa sonunda o kadar acı oluyor hayatta ve hiçbirşey istediğimiz gibi olmuyor ancak herşey yaşanılanlarla devam ediyor…hüzün…