Hayatım garip dönemleri oldu, her zaman bir şekilde alıştığım haline döndüler. Ama bu sefer farklı bir şeyler yaşamaya başladım, dur durak bilmeden koşturur oldum.
Efendim konun başı şuna dayanıyor 4 yıllık tıp öğrencisiyim, ilk 4 yılım rutin geçti taki şu 6 hafta öncesine kadar. Kendim için yaşadım 2 yıl deliler gibi tiyatro yaptım, yaptığım işlerden zevk aldım bu sırada tiyatro hızımı kesmedi dağcılık ve scubaya sarıldım, zamanla doğa sporları ilgimi daha fazla çeker oldu, bende o yöne doğru kaydım, hayatımın bir bölümünü şehir dışında okuldan uzakta geçirdim , sonra sakatlanan dizim ve artık deneyimli bir dalıcı olmam nedeniyle kendimi bir anda scuba işinin başında buldum, fark ettimki ben kendime bir uğraş bulmuyorum onlar beni buluyor, tabii bu sırada çocukluğumdan beri vaz geçemediğim bilgisayarla sabahlara kadar seviştim, herşeyi biraz bilme isteği içinde html, asp , php (neden asp+php diye sormayın olay tamamen commodore+basic ikilisinin suçu) öğrendim. Bu arada okulda 4. sınıf oldum ve artık büyüdüğümü kendi dalımda da ilerlemem gerektiğine karar verdim.
Saatlerimi ayırdığım bilgisayar ise nerdeyse yalnızca mailler ve bir alışkanlık halini alan hafife(chatkapi) bakmakdan başka bir işe yaramaz oldu. Kafamda birsürü fikir yalnızca proje olarak tıkılı kaldı. Şimdiyse yaptığım tek birşey var sabah 06:45 de kalkmak evden çıkmak ve sabah viziti için hastalarımı kontrol edip akşam olup leş gibi yorgun eve geri dönmek. Hayatım bu hale geldi acaba yaşadığım bu gerçek hayat provası beni bu hale getiriyorsa ilerde neler olacak. Bakalım göreceğiz pasonun arkasındaki saklambaç bittince…
yorumlar
paso aslında küçük bir kart…ama arkasında farklı bir dünya saklıyor,ve ben o pasodan kurtulmak istemiyorum.sanki farklı bir boyuta geçilecekmiş hissi,karmaşık…
korkuyorum doris
bende korkuyorum.
(ege psikoloji-4)
ben geçtim pasonun arkasına,ama hala önündeymiş gibi davranıyorum.Ne kadar devam eder ki bu böyle?
tıbbın kendisi enteresan bişey,.. bambaşka bir komünite sanki. hayat kurtaranlar kulübü gibi bi his veriyor bana… kulübün üyeleri çok önemliler,.. senin benim gibi insanlar değiller,.. en azından 6-8 sene ağır işkence çekmişler ve bu bile diğer insanlardan ayırıyor onları… hikayeler, kahramanlar bambaşka,.. gidiliyor güruhca antalya’da bir otelde eğleniliyor.. mesela doktorlar bilgisayarı çok kolay öğreniyorlar,.. toparlayamadım kafamı,.. ama orada garip birşeyler var, eminim 🙂 ya da fazla ER seyrettim..
biyoloji okudum 7 sene…ben okulu bitireyim derken okul beni bitirdim.bünyemdeki mikro organizmaların sayısı kendi hücre sayımdan fazla oldu resmen.vurdum kendimi bilgisayara.yetmedi vurdum kendimi denize dağa ormana.kesmedi kesemedi.şimdi askere git diyorlar gidemiyorum.gitmek istemiyorum.
ölecek hücrem kalmadı…
üff yine sıkıntı küdamları bastı beni.nerden de aklıma geldi tüm bunlar..
neyse…