Herkesin aynı şekilde hissediyor olması, bunun olması gereken olduğunu mu gösterir? Şu günlerde stresli olmanın, bunalımda olmanın normal olduğuna inandırılmış durumdayız, bu kabul edilmiş bir gerçek. Mutsuz olmak doğal. Bunu engellemek için elimizden bir şey gelmiyor, mutsuzluğumuzu olduğu gibi kabul ediyoruz. Bu modern insanın sosyal ve psikolojik dilemması, hem kurtulmak istenen, hem de asla peşimizi bırakmayan.Bizi tatmin etmeyen, aklımızı etkinleştirmemize izin vermeyen, yeteneklerimize ket vuran işlerde çalışıyoruz. Ama bizi tatmin eden bir işe gerçekten ihtiyacımız var mı? Kendini gerçekleştirme bir yalan mı? Bir orta çağ köylüsü benim yaptığım gibi kendi psikolojisini gözlemlemiş veya üzerine düşünmüş müdür? O zaman aramızdaki fark ne? O sadece geçimini düşünüyor ve bunu sağlamak onu tatmin etmeye yetiyor. Ben ise sürekli düşünüyorum ve bunun sonucunda mutsuzum. Etrafıma baktığımda, gördüğüm şey binalar ve o binalarda insanlar var. İnsanlar çalışıyorlar ve mutsuzlar. Yemek pişiren ve televizyon seyreden insanlar var; bunalımdalar ve korkmuşlar. Hep yanlış kararı vermiş olduklarını düşünüyorlar. Şu anda tamamen farklı bir hayat yaşayabilirlerdi; hala şansları varken hayatlarının aşkını yaşayabilirlerdi, fakat şimdi o şans ellerinde yok.Köydeki arkadaşım, evreni kendi yaşam alanında başlayıp biten, zamandan bağımsız arkadaşım, bu şeyler hakkında düşünüyor mudur? Bir şansı olduğunu düşünüyor mudur? O şansa sahip oldu mu peki?Peki biz, sahip miydik o şansa, seçme hakkına? Belki evet, ondan daha fazla seçim hakkı yarattık kendimize, kariyer ve başka şeyler için, hayaller kurduk, hedefler koyduk önümüze durmadan. Fakat sonunda hepimiz ağzımıza o çileği aldığımızda sakızdaki ya da pudingteki yapay aroma tadını beklerken; karşılaştığımız içi geçmiş, tatsız bir meyve oldu. Yine de karnımızı doyuran bir şey olduğu için şükran duyduk, fakat bu yetmedi. Daha iyi olmalı. Fakat daha iyinin sonu yoktur. Her zaman çok daha iyi olabilir. Böylece bir kısır döngüye girmişizdir anlamadan. Ve tabii ki hayatımızın sonuna kadar bu döngüyü devam ettiririz. Asla pes etmeyiz. Bu yüzden de hayattan hiç zevk almamışızdır.
yazıyı sonuna kadar okuyanların hediyesi magic mushroom 🙂
yorumlar
Yazarın ruh hali bu yazıda çok karamsar görünüyor. Dünyaya hangi pencereden bakarsanız öyle görürsünüz. Bizim hayatımı algılamamızı sağlayan durumları düşüncelerimiz etkiliyor. Tabi çevrenin de etkisi yadsınamaz. İnsanların düşünce yapısını BEN HANGİ BENİM yazımda ele almıştım .Sayın yazar tam da sizin şikayet ettiğiniz türden birşeyler.
Bence karamsarlıktan ziyade sosyal hayatın gerçeklerinden dem vurmuş kısmen katılıyorum;”Fakat sonunda hepimiz ağzımıza o çileği aldığımızda sakızdaki ya da pudingteki yapay aroma tadını beklerken; karşılaştığımız içi geçmiş, tatsız bir meyve oldu.”hormonlardan olmasın…
Katılıyorum. Ama birçok insan gibi benim de yazı yazabilmek için bazı duyguları derinlemesine yaşamam gerekiyor, o yüzden kimi yazılarım neşeliylen kimileri iç karartıcı olabiliyor. Ama bu yazıyı yazmam bu iç karartıcılığı reddetmek için aslında. Bu yazının çıkış noktası insanların depresyonun, stresin normal bir şey olduğunu öğrenmesi, ve buna geçici gözüyle bakması. Ama kabullendiğimiz için bir şekilde geçmiyor.
evet zarifçe kesinlikle hormonlardan 🙂 ne hormonlu meyveninki olması gereken tat, ne pudingdeki. biz hayatın tadını kaybetmişiz, ruhumuz nasıl aynı kalsın 🙂
bende ilk fırsatta bir yazı yazarak yayınlatacağım ve sonunakadar okuyanları çengelköy hıyarı ile ödüllendireceğim