Hastanede var bir telaşe,Bir genç getiriliyor sedyeyle,Hemen takıyorlar serum şişe,Kan arıyor bir hemşire,Hemen alıyorlar ameliyathaneye,Doktor giymiş yeşil elbise,Akrabalarıda geldiler üzüle üzüle,Geçmiyor saat, dakika, saniye,Çocuğun babası dolaşıyor koridorda,Tesbihi de elinde,Sanki hapishane köşesinde,Yüzü terlemiş, sıkıntı içinde,Amca ile dayı sarılmış telefona,Arıyorlar ne kadar akraba varsa,Annesi dayanamadı bayıldı şuracıkta,Geldi işte beklenen an,Akrabaları sarmıştı heyecan,Doktor çıkıyor kapıdan,Kalmadı ayağa kalkmayan,Doktorun yüzü buruşuk,Cevap vermede çekiyor zorluk,Kimse almıyor soluk,Maalesef öldü çocuk.
yorumlar
🙂
şiirde bir haikaye anlatılıyorsa biraz daha uzun sürebilirdi diye düşünüyorum.tadımlık olmuş.tadı damağımda kaldı:)
sonu iyi bitseydi daha iyiydi
mehmet akif yolunda emin adımlarla ilerlemektesin:) sonu güzel bitse bu kadar etkilenmezdim belki.eline sağlık
çocuk ölümleri beni hep derinden yaralamıştır.
@kahvekokusu Sağol