Her ruh yarımdır.Ey ruhum kurtul artık bu çelimsiz bedenden.Öldürmek değil bu. Yada öldürmekse bile öldür.Ey ruhum duymuyor musun beni.Çek al kendini nefes yolumdan tamda ben ağzım açık bir şekildebakarken dünyaya.Usulca sıyrılırken içimden yavaşça okşa ama.Ve yükselince saçlarımın dibinden, öylece bir bak aciz bedene.Nasıl yıkıldığına bir bak. Seni bunca zaman hapsedene.Ey ruhum azat ediyorum özgürsün.Ki zaten bilmiyorum günahın neydi de sahibin ben oldum.Tırnaklarımı saplayıp bedenimin çorak toprağına,Bastırıp parmaklarımı göğsümün kemik parmaklıklarınaParçalasam kendimi. İçimi döksem. Rahatlasam.Sonra sen, sonra sen ruhum.Çatlak kayaların arasından dimdik yükselen bir fidan gibiÇıkıversen içimden.Lakin değmeden, sürünmeden, acıtmadan canımı.Kök salmadan, tohum bırakmadan gitsen.Ey asil ruh.Ey bu korkak bedenime yakışmayan,Ey bu cahil aklımla örtüşmeyen,Ruhum.Sana sesleniyorum işit beni.Parmaklarımın ucundan düş kalemin mürekkebine.Etimden ziyade kelimelerde yaşa.Nasıl olsa duracak bu kan damarların içinde.Sen kaç. Sen kurtul, toprağın ve tahtaların altında kalmaktan.Bir kuşun kanadına tutun, bir kızın saçlarına dolan,bir aşığın sevdiğine yazdığı şiire gizlen. Yakalanma.Ey ruhum ! Yarım ruhum.Git kendini tamamla.Ruhum ?- Çok şükür gitmiş.