Onun benden başka arkadaşı yoktu..Sebebi mi, Down Sendromlu oluşu.. Annesi ile babası rica etmişlerdi. Oğlumuzla arkadaşlık yapabilir misin?‘’Arkadaşım Eşek’’ gittiğim ilk tiyatroydu orta okul yıllarında…. Bir anne ve babanın oğullarına arkadaş aramaları çok sıradan gibi görünse de, onun yuvarlak mavi gözleri, tombul parmakları, aslında çok sevimli görünüyordu gözüme..Sıradışı, normal arkadaşlarım gibi değildi..At gibi kişneyerek gülüyordu..Annem ve babamdan gizlice arayıp, ‘’Teyzeciğim, oğlunuzla arkadaşlık yapabilirim’’ demiştim.Daha sonra, Ona telefon edip, Kristal Büfe de hamburger yiyebileceğimizi söyledim..O kadar sevinmişti ki, yine at gibi kişneyerek güldü.. Birlikte olduğumuz zamanlarda, çok eğleniyorduk, ama hep bize bakıyorlardı..Ne vardı ki bakacak, kimsenin Down Sendromlu arkadaşı olmamış mıydı ki bu dünyada, ya da onları yalnız bırakıp, cezalandırmalı mıydık..Doğum günüme çağırmaya, karar verdim..Annem sorduğunda, nasıl bir yalan bulmalıydım bilmiyordum..Annesi sakıncası olmazsa bize bırakabileceğini söyledi..”Tamam” dedim..Elinde hediyesiyle gelmişti, annesi telefonda ilk kez bir kıza, yalnız hediye almak istediğini söylemişti.. Çok sevindim..Kim olursa olsun birinin değer vermesi, hoş bir duygu..Bana, don almış sağ olsun, herkesin içinde açtığımda, yerin dibine girmiştim..Ne olacaktı ki don da bir ihtiyaçtı..İstemiş, almış, ne vardı ki bu kadar gülecek..Annem, kim olduğunu sorduğunda, daha çok utanmıştım..Yan sitede oturuyor, komşumuz dedim..Ben ne kadar rahatsam, annem de bir o kadar, rahatsız bir kadındı..Konuklara ikram edilecek bütün kurabiyeleri yemiş..Annemin dert ettiği şeye bak.. Allah başka dertler vermesin insana..Annem, onunla bir daha asla görüşmememi söylemişti, o akşam..duymuş eve gidip çok ağlamış..Oysaki, o da benim en iyi arkadaşım olmuştu hatta bir ara gülmesini bile kapmıştım..Ama bunu hiçbir zaman bilmedi…