Bu his beni bulmuş muydu daha önce…Böylesi bir cam kenarını beklemişim demek ki.Annemlere derdim hep şu masayı camın önüne alalım diye; yılbaşında süsleyelim evimizi, kar yağsın o gün diye dua edelim hepbirlikte. Madem masayı camın önüne almıyoruz, yere bi sofra kuralım kabasından… Örtüyü üstüne değil de altına serelim masanın, birileri şaşırıp üstüne kondursun da gülelim.Saralım etrafını işte, yakın olalım birbirimize. Çok mu zor ki … Zor değil ama gerek yok… GEREK. Ne mühim kelime.Gerek var ise yaparsın birşeyi, gerek yoksa yapmazsın. Çocukların en nefret ettiği kelimelerden biri; çocuğum, bilirim. Belli olmaz, bakarız , yarın öbürgün, az kaldı geldik, hele bir yarın olsun da, ve saire…Unutmam… Ya beş ya altı yaşındayım, sabah çizgi film kuşağını yakalamak için kalkmışım kargalardan önce, televizyonu açmadan önce telefona sarılmışım. Dedemi aramışım, içim rahat, erken kalkar o, kalkar sobayı yakar odunları tutuşturup, babacan bir koku yayılır etrafa ellerinden, ağır temkinli adımları ‘ acelem yok ,ömrüm daha çok’ der gibidir , o çakır gözlerini kısar ateşten tarafa, şöyle bir süzer alevleri, ateş mi azdırır alevleri gözlerinin kaybolunası maviliği mi bilinmez; öyle derindir gözleri, her bir korun etekleri tutuşur; öyle bir bakar ki dedem, mavisini değdirdiği her yeri yakar.Kızaran ekmeklerin kokusu sonra, babanemin saçları tepeye dikilmiş, dişleri henüz ağzına geçirilmemiş. Mutfaktaki telaş…Öyle bir sabahta aradım muhtemelen o gün de, sabah kalktım da ilk dedeme sarıldım…‘Ne zaman geliceksiniz kalmaya?’Unutmam cewabı:Bir hafta on gün sonra.Bir hafta sonra mı, on gün sonra mı, yoksa bir hafta artı on gün sonra mı? Hangisi olursa olsun, hepsi çok fazla. Sabah telaşıyla beklenen cevap ‘yarın’ en fazla.Şimdi çakırım, ne kadar beklesem de nafile. Beklentilerim değişti , bir iki ay sonraya, birdahaki seneye razıyım. Cevapları bilince anlayışlı olmak çok kolay, gelmeyeceğini bilince beklemek kolay.Seni uğurlayışım dün gibi aklımda, gidemeyesin diye kapıyı kilitleyip anahtarları sakladığım günlerden çok sonra, sadece kuru bir elvadayla… El salladım arkandan, ve sen gittin. Birdaha hiç dönmedin. Neye el salladığını bilmediğin zaman, el sallamak çok kolay. Ne için veda ettiğini bilmediğin zaman ayrılmak kolay.Ve işte, sadece bir hafta sonra; annemin acı çığlığıyla…Yokluğun varlığına kavuştu, daha kokun duruyorken duvarlarımda…Benim canım dedem, çakırım. Saatlerce dinlerim seni olsan şimdi, gözlerimi bir an olsun ayırmam gözlerinden, sık sık temize çektirdiğin telefon defterine en özenli harflerimi döşerim, öperim, koklarım, sığdıramam seni içime!Birtanem benim. Öyle çok özledim ki seni…Düşünmek istemiyorum şimdiki halini, düşünmek istemiyorum seni başka türlü. Etinle kemiğimle karşımdasın, bacaklarıma vuruyorsun gene kahkaha atarak, babaannem kızıyor sana gene,vurma kızıma diyor. Vuruyorsun , ben acımıyor diorum, dedeeemmm diyorum, koca kızım diyorsun…! Kıyamıyorsun bana dedecim, kıyamıyorsun.Bu yazıyı bitirince yeniden gidecekmişsin gibi sanki… Şu an tam karşımda parmaklarımın ucundasın sanki… Bu akşam uğradın bana, hissediyorum seni biliyorum, hissettiriyorsun kendini bana.Hadi bu akşam sen yatır beni yatağıma ve uzan yanıma;Ayakkabısı olmayan o adama nasıl yardım ettiğini anlat kulağıma,Ve ben uyuduktan sonra usulca uzaklaş bir öpücük kondurup yanağıma…Özledim dedem, özledim!
yorumlar
Sevgili IL MARE, çok etkileyici duygusal bir yazı olmuş.Okurken bende çocukluğuma gittim.Benimde iki dedem vefat etti.Babaannemin eşi olan dedem senin deden gibi mavi gözlüydü.Gençliindeki bir siyah beyaz fotoğrafını görmüştüm çok yakışıklıydı.Onunla çok fazla vakit geçiremedik.Ama onu tanıdığım için mutluyum.Anneannemin eşi olan dedem ise melek gibi bir insandı.Annem ve babam hep ondan övgüyle ne iyi insandı diye bahsederler.Sessiz,sakin,anlayışlı,aydın,iyi niyetli bir insandı.Anneannemle dedem ben 4-5 yaşlarındayken, İstanbulda bizimle olduklarında, minik bisikletimi çocuk bahçesine indirilerdi benim için.Ben küçükken onların da evi sobalıydı.Sıcacıktı.O hep cam kenarında otururdu.Ben başındaki takkesini alıp hep koltuğun altına atar onunla şakalaşır,biraz yaramazlık yapardım.Ben yaklaşık 5-6 yaşındayken bir gece vakti,yurtdışından döndüğümüz gece,annem ve babamla anneanem ve dedemin evine geldiğimizde ben hemen koşup heyecanla pencereyi tıklatmak istedim.Beni görünce çok sevinirlerdi.Şaşırtmak,sürpriz yapmak hoşuma giderdi.Annem ve babam biliyorlarmış durumu ama benim haberim yok tabi.Onun için dönmüşüz meğer.İçeri girince öğrendim.Anladım ama 5 yaşında bir çocuğun anlayabileceği kadar.İçimi bir hüzün kapladı.Bütün vefat etmiş büyüklerimiz nur içinde yatsın.Allah rahmet eylesin.Mekanları cennet olsun işallah.
İnsanın içini ısıtan sımsıcak bir yazı olmuş.Ellerine ve yüreğine sağlık.
Çok teşekkür ederim CHAT NOIR ve NIHANSAGE.Chat Noir, yorumundaki samimiyet benim yazımdaki samimiyeti gölgede bırakmış, ama çok da güzel olmuş. Böyle anlattığın tarzda şeyleri gözümde çok kolay canlandırıp yaşayabiliyorum. Çok güzel anılar bunlar, acıları olmasa… Ama birşeyleri hala yaşatmak güzel… Bizden de torunlarımız böyle bahsetse keşke:)
Bahsedenlerimiz olsa…
ilmare, meşhurrrr aforizmalarını bir kenara koyup, ilk mektep kompozisyonu tadında bir yazı yazmış.. Buna da şükür deyip dedeciğinin ışıklar içinde yatmasını dileyelim..
İltifatların için teşekkür ederim IL MARE.Layık olmaya çalışacağım.Dediğin gibi İşallah çocuklarımız torunlarımız dostlarımız bizden böyle iyi bahsederler.İşin enteresan tarafı ben çok da dostane yaklaşımları olmayan bazı arkadaşlarımdan bile iyi niyetim ve onların vicdanları sayesinde zamanla güzel,samimi,takdir edici sözler duymayı başarabildim.İnsan şaşırıyor hemde seviniyor.
Ne mutlu sana Chat Noir:))