Canım oğlum,

İlk göz ağrım, bir tanem, her şeyim. Sana küçükken masal, şimdi gerçekleri anlatıyorum. Keşkeleri değiştirme, zamanı geri getirme şansım yok. Bazen geriye dönük baktığımda iyi bir anne olamayışıma üzülüyorum. Çektiğim ıstırabın tarifi mümkün değil. Hayattaki en büyük hatam ve yanlışım diyeyim. Buraya yazmaya utanırken ben sana nasıl uygulamışım aklım almıyor. Hem de hiç hak etmediğin halde sadece öfkemi kusmak, kendimi rahatlatmak adına sanki stres topu olmuştun benim için. Ama şimdi gözyaşlarına boğuluyorum, kendi anlayışsızlığıma kızıyorum. Kendimi affettirmek istiyorum. Ama ne zaman geri geliyor, ne de yaşananlar siliniyor. Kendime göre nedenlerim vardı. Ama hiçbir neden şimdi beni haklı göstermiyor. Olayın vahametini anladığımda iş işten çoktan geçmişti. Hala bir ateş içindeyim, bir karabasan gibi zaman zaman beni rahatsız eder. Hayatımın bazı dönemlerinde çok hırçın, agresif ve kırıcı olmuşumdur. Şimdi daha iyi anlıyorum herhalde yaşla ilgili bu duygusallığım, hırçınlığımsa yaşadığım sorunlardandı herhalde. Beni ne kadar anladın? Beni ne kadar affettin? bilemiyorum. Hayatımda değişmeyen tek şey aslında sana olan sevgimdi. SENİ ÇOK SEVİYORUM CANIM OĞLUMsen benim her şeyimsin…