2007 yılından beri bir göçebelik yapışmış yakama bir türlü bırakmıyor. İzmir-Adana-Bursa derken şimdide güzel yurdumun güzide kentlerinden birine haziran ayı itibariyle kapağı atmış bulunmaktayım. Hazirandan beri de yerleşme teraneleriyle başım fena dertteydi. Ev bulmak dert depozitosu ayrı dert, ilk ay kirası, su, elektrik doğalgaz faturalarının üzerine alınması gibi bir yığın angarya iş. Tüm olumsuzluklara rağmen hallettim herşeyi. Bu arada da bir aylık yaz tatilim başladı. eeee sıfırı yükettiğim için tatil planlarımın hepsi suya düştü. Fakat daha okadar da düşmedik diyerek bir haftalık İzmir turumuz oldu tabi. Sonra da tilkinin dönüp dolaşacağı yer kürkçü dükkanıdır misali atladık geldik babaocağına.İşe başlama tarihi belli 25 Ağustos, sayılı gün çabuk geçiyor denir ya evet aynen öyle çok çabuk geçti. Tarih belli oluca tabi dönüş için hemen otobüs biletinden bile ucuz olmaya başlayan uçak biletinden aldım bir tane. Aldım almasına da bu bana dert oldu aldığım günden sonra. -neden dediğinizi duya gibiyim.- efenim açıklayayım. 12-13 yıldır memleketinden kilometrelerce uzakta yaşan ve yaşı kemale ermek üzere olan biri olarak hiç uçağa binmedim, binemedim. çünkü yüksekten çok korkuyorum. Hatta öyle korkuyorum ki, 13.katta oturan abimin evinde bile bifena oluyorum, yegenlerim pencereye veya balkona yanaşmasına bile tahammül edmeyip basıyorum çığlığı, kendim zaten yanaşamıyorum da. Açıkçası resmen uçağa binmekten tırsıyorum. Bir çok fırsatı da ucunda uçak yolculuğu var diye teptiğimi bilirim. aman aman hemde ne fırsatlar.Sonunda korkuların üzerine gidilmeli psikolojisiyle uçak biletini edindim. Fakat gitme zamanı yaklaştıkça bende bir korku bir karın ağrısı bir kalp çarpıntısı derken bişeyleri bahane ederek gidişimi engellemenin tek çaresi olarak 15 günlük iş göremez raporu aldım. anlıyacağınız yine yapamadım, olmadı…Oysaki sadece bir saat dişimi sıksam olacaktı, bu sefer okadar çok yaklaşmıştım ki hedefe. Bayram tatiline inşallah…Hatta şuan dudağımda uçuk bile çıktı desem inanır mısınız?