Bugün bir kız çocuğu gördüm.5-6 yaşlarında…Bana ismimle hitap ederek “abla” dedi “şunu verir misin?(başka birine lazım olan birşeyi istedi)”.Ses tonu o kadar şirindi ki,daha yüzünü görmemiştim,anında bakma isteği oluştu.Kafamı kaldırdım..Nasıl masum,nasıl şirin bir yüzdü o.İlk gördüğüm,10-11 yaşlarındaki ablasıydı,ben o yaştayken hiç o kadar sevimli ve nazik değildim.Hiç tanımadığım birine başkasından öğrenip ismiyle hitap edebilecek kadar cesur ve sıcak olamamıştım çocukluğumda.O an anladım insanlara kim olursa olsun hiç tanımasan bile birdenbire ismiyle hitap edildiğinde çok garip duygular uyandırıyor.Ama asıl konu isim filan değildi.O iki kızın masumluğuydu,sıcaklıklarıydı,bana abla deyişleriydi.Onun boyu diğer kardeşine göre daha uzun olduğundan ilk ablayı gördüm,birde ilk o bana hitap ettiğinden dolayı ilk sesin geldiği yere baktım.Sonra yanında mini mini bir kız.Kıvır kıvır sarı saçlı.Mini bir etek,üzerinde de pembe bir tşört…Bir an bakakaldıktan sonra istedikleri şeyi vermek için bir hamle yaptım..odayı terkederlerken biraz yanlarına gideyim diye itekliyordu beni dürtülerim.gittim…annesi de oradaydı.küçüğünün 6,büyüğünün de tahmin ettigim gibi 11 yaşında olduğunu öğrendim.Öyle kızlarım olması için neler vermezdim.Sonra küçük olana ismin ne senin dedim,yanına gittim,eğildim,bir elini tuttum,saçlarını savurarak,biraz da cilveli “ipek” dedi kadife gibi yumuşacık bir sesle..Sarılacağım ama ilk gördüğün bir çocuğa sarılmak annesi açısından pek iyi izlenimler bırakmaz diye düşündüm.Yapamadım.Böyle biraz baktım suratına,kiraz gibi dudakları var,ismine uygun gerçekten ipek gibi,saçları,teni.İlk defa bir çocuk anaç duygularımı bu kadar kabartmıştı.Dua ediyorum ne olur tekrar gelsinler bugün anneleriyle…Sevgilerle
