Sakin kalmayı becerebilmek önemlidir. Ben ne kaybettiysem, sakin kalamadığım için kaybettim. Sabırsızım her şeyden önce. Sabırsız ve pimpirikli… İçimde, ne zaman ne şekilde oraya yerleştiğini bilemediğim bir terkedilme, kaybetme korkusu var ki, basiretimi bağlayan, huzurumu kaçıran, ve hatta en nihayetinde terk edilmeme sebep olan işte tam da bu korku!

Beni ilk kim terketti, ilk kimde hayal kırıklığı yaşadım, ve bu hayal kırıklığımı hangi terkedilmişlik duygusundan dolayı sonraki yıllara taşıyarak kemikleştirdim, bilemiyorum. Belki her şeyden önce öğrenmem gereken bu. Peki öğrensem, öğrenebilsem, beni o ilk terk eden kişiyi içimde affetsem, sakin kalmaya becerebilir miyim ?

Sakin kalamadığım için kaybettiğimi söyledim hep. Doğru… Tüm sevdiklerimi, bu terkedilme korkusu, kaybetme paniği içinde boğarak, bunaltarak, kendimden uzaklaştırdım. Gidecekleri yoktuysa da, o kadar daraldılar ki, ne aşk kaldı, ne sevgi, ne de dostluk. Onlar gittikçe içimdeki terkedilme korkusu adlı canavar büyüdü, ve artık durdurulamaz bir hale geldi. Paranoyak oldum. En ufak bir tartışmada, en küçük bir ses tonu değişikliğinde, kayda değer olmayan ama benim kendime her zaman terkedileceğime dair teorimi ispatlamak için bulup cımbızla çekip çıkardığım detaylarda, zapt edilmesi güç bir iç sıkıntısı, buhran, ağlama krizleri, ve anlamsız hüzünler yaşadım. Hala yaşıyorum.

Ben, aslında sevilmeyecek, birlikte olmak istenmeyecek, sıkıntı yaratacak bir değilim. Bilakis, oldukça düşünceli, anlayışlı, kibar, sevecen, sadık ve eğlenceli biri sayılırım. İnsanın kendinden övgüyle bahsetmesi hep antipatik gelmiştir bana, kendime dışardan baktığımda, gerçekten iyi bir dost ve sevgili olduğumu görebiliyorum. Ama işte o korku, ve o korkunun getirdiği panikle, kendime olan güvenim yerlerde sürünüyor. Neden kimse sevemesin beni ? Neden herkes terketsin ki ?

Yine sakin kalamıyorum işte. Yine biri var, gitmesinden ölesiye korktuğum. Ama bir gün aşkımdan öldüğünü belirtmese, bir gün herhangi bir şeyden gergin olduğu için benimle yumuşak ve istekli konuşmasa, bir gün beni özlediğini söylemese, hayatım kararıyor. “Bi dur kadın, herkes her zaman aynı modda olamaz ki, hem seviyor seni işte, ne diye ortalığı geriyorsun ki” diye çıkışsam da kendi kendime, olmuyor da olmuyor ! Olmayınca da herkes gidiyor… Ben terkedilmekten korkuyorum, bu korkumla hayatı herkese zindan ediyorum, sonra da terkediliyorum… Aferin bana !