bildirgec.org

Konuşmaya başlasam bağırıp çağıracağım, ama kendi kendime susmaya mecburum, kendimi buna zorunlu kıldım. Sevginin sadece bize değil, tüm dünyaya yeteceğini zanneden nesli tükenmekte olan Akdeniz Foku gibi bir insanım işte.

Ayrılan her insan gibi bende yorgunum, hemde bir hayli yorgun, kısacık zaman diliminde tarihin pek çok dönemini yaşamış, uzun uzun yolculuklara çıkmış gibiyim, hem geçmişi, hem geleceği hem sevgiyi hemde acıyı gördüm. Yüreğe inanmanın işe yaramadığını öğrendim. Onunla olurken kendimi öldürmüşüm anladım.Onun zevkleri, mutluluğu, uykusu bile aldığım nefesten önde gitmişken, şimdi oda aldı başını gitti,yavaş yavaş öldüm.

Ne çabuk kayboldun,
bazen dalıyorum gitmiş te gelmiş gibi oluyorsun.
Sonra anlıyorum
gittin gerçekten de.
Ben hala aynı yerde
bakıp duruyorum çiçegine.
Gözümün gözüne değdiği zamanları özledim,
seni konuşup hayal ettiklerimizi,
asla haberin olmadı, olmayacak.
Seni görmek, bakmıyormuş gibi yapmak
saçlarını gözümüzün önüne getirmek
ne güzeldi ne lezzetliydi.
Şimdi gittin, bizim bildigimizi bilmeden
asla öğrenemeden.
Sensiz gülmüyoruz, gülsekte içten değil
Pis bir hastalık gibi sarmışsın bizi,
gözlerimiz geçtiğin yerlerde seni arıyor.
Bunu sen bilemezsin kimse bilemez.
Dolu dolu zaman geçirttin farkında olmadan,
giderken tadın kaldı damağımda
uzaktanda olsa,sevmek güzeldi seni.
Beni sevdiğini, sevmediğini yada
başkasını sevip sevmediğini bilmeden.
Buda birşey,ya bilseydim.

Hala yalnızım bu akşam, gelen giden yok, çalan telefon da yok. Kendimi yamyam gibi hissediyorum, sevgiye aç, bulsa kemigine kadar yiyecek, bitirecek sevgiyi. İnsan ayrılınca öyle mi oluyor? Yoksa ben mi sırf böyleyim. Sanki çevremde kimse kalmamış, sanki hiç ayrılmayacakmışım gibi herkesi uzaklaştırmışım, dostluklarıma ara vermişim, ona odaklanmışım. Kısaca onu yakalamak için bir çok şeyi kaçırmışım. Sadece beni sevsin, bana baksın tek amacı ben olayım diye bencilce düşünürken, aslına o benim dünyamdan koca koca parça koparmış, bunu yeni anladım.

Kalbimin ayarı yok artık,
sevebildiğimce seveceğim seni,
yüreğimi kesip öldürmeme az kala,
kafam karışmış, içim bulanmış
kalbim dağınıkkken,
bozdun tüm cinayet planlarımı.

Her sabah küsüp, her sabah barışmak,
hep vazgeçmek isteyip,
her seferinde daha da yaklaşmak,
seni yaşamanın tadına varmak.
Yüreğimi ortadan kaldırmamama sebep.

Artık çözdüm umutlarıma taktırdığım ipleri,
ne zamandır çiğnemiştim üstlerini
bomboş ve bombok olan kafam
alabildiğine dolu artık.
Artık kalbimin sesini kısmıyorum,
gözlerim de alabildiğine açık.
gece oldugu zaman, ayda yok yıldız da,
sadece sen varsın bundan sonra.
gözlerimi açmaktan korktugum anlar bitti
bildiğimi okuyorum şimdi.
Bildiğim gibi seviyorum.
Hayatım paramparçayken
parçaları yapıştırdım.Sadece iki büyük parça var şimdi.
sen ve ben dememi bekleme.
Senden önce ve senden sonra.

Hayatın içine edercesine,
kırgınlık ve aldatılmışlıkların ortasında,
ne dünya ne İstanbul kimin umrunda.

Ne söylesem az,
içiçe geçmişlik duygusu,
birilerini mahvetmek hayatın tek amacı,
hayaller bile acı çektirmeye yeminli.
Herkes mutsuz, mutlu görünenler de alaycı.

Nerede iyi biri var,
bir akılsıza çakılmış.
güvenilirler korkmuş,
bilgililer yorgun,
adam gibi adamlar kayıp.
Doğruyu bilenler ise körkütük aşık.
Aşık ve acı çekmekte.

Bugün aşık oldum.
Hemde akıl almaz bir hızla,
gecelerin sıkıcılıgından uyuyamazken,
sabaha az kala yine ayaktayım.
Bu kez heyecandan uykuya hasretim.

Korkularımı çöpe attım.
Sol tarafımda bir yerlerim kaşınıyor,
aşk bu biliyorum.
Ve bu aşk bana
pişmanlık ve acı olarak geri dönecek,
ama heryerim yanıyor yine de
zamanlı,zamansız

Aşık oldum bugün,
kimbilir kaçıncı kez,
anlamadıgım şeyleri,
anlıyormuş gibi yapacagım.
Yalandan gülümseyip,
kafa sallayacagım.

Aşığım,
artık dogrulardan uzagım.
Bir süre sonra,
ölenle ölmüş,
kalanla kalmış olacagım.

Artık birşeyim var,
ama neyim bilmiyorum.
Belki herşeyim,
belki hiçbirşeyim.

Hayat sanki ölümlü değilmiş gibi yaşanıyor.
Depremler oluyor,merkez üssü yürekler,
güvenilen dağlar hep hasarlı.
Herşey yerle bir, herkes ölü yaralı.
Gurur, ümit, güven ise enkaz altında.

Enkazlar kaldırılmaya başladıkça,
bu kez köpekler saldırıyor.
Herkes köpek,irili ufaklı boylarda,
birbirine havlıyor.
Kalabalık içinde ısırılacak birileri hep var nasılsa.
Herkes birbirini ısırıyor, salyalarını akıta akıta,
koparılan parçalar,
artık can yakmıyor. Kan bile akmıyor.

Hayat aynı pislikle devam ediyor.
Bunca çamur oldugu gibi duruyor,
sevmeyi bilmeyenler.ölmeyi bile bilmeyenler
Aşkların en bok hali.
ortalık cayır cayır yanıyor.

Sayfa sayfa boktan yazılar,
işe yaramaz beraberlikler
Aptal görüntülü, kendini farklı sananlar.
Yanmak isteyen de, istemeyen de yanıyor.

Sağdan soldan da gidilse doğru adam yok.
Mutsuzluk, umutsuzluk tetikte,
ahmaklar olmasına ragmen,
ahmak olmayanların kıymeti bilinmiyor.

Aşk olsa ne olur?olmasa ne?
Bunca yıl kimse kimsede bir bok bulamamış.
Şimdi ne buluyor?
Yüzyüze sevişip, arkadan küfür edip,
herşey yolundaymış gibi davranmak,kokuşmuşlugun ortasında,
işemenin bile sevkine varılmadan,
herkes birbirine taviz veriyor.

http://www.hurriyet.com.tr/gundem/10240861.asp?gid=229&sz=21722