bildirgec.org

yorumsuz.

güzel bir günü geride bırakarak televizyonumun karşısına uzandım, kafama göre bir program bulamadığımdan sessiz olarak feşın tv açık olduğu halde sidilerime doğru yürüdüm, amma da uzun zaman olmuştu önlerine gelmediğim. ilk sidimi çektim gary moore bluz for grini, fleetwood mac‘in hayran olduğum gitaristi peter greenbaum’un ezgilerinin çalındığı bir albüm… kesmedi. orjinali dururken onu dinleyeyim dedim ve “then play on” albümünü çalmaya başladım, closing my eyes adlı şarkıda gözlerim kapalı olarak mutfağa doğru ilerledim ve kendime; tekel ürünü muz likörü, kahlua likörü ve süt kullanarak tatlı içkimi hazırladım.

brian may, freddie mercury, roger taylor ve john deacon’dankurulu queen adlı nacizane grubun beynimde geçirdiği yıllardan sonra bile ezgisinden bir nota bile kaybetmemiş, internet yardımı alarak bile anlamını tam olarak bugün bile çözemediğim lakin çoğu kaynağa göre de pek bir anlam ifade etmeyen, dahili olduğu albümün adından esinlenerek maksat jazz olsun diye yapılmış olduğu ileri sürülen şarkısı.

mehpare aksoy yiğit “yaşamın üçüncü boyutunu oyunlarımda yansıtıyorum”.

Son zamanlarda buralarda çokça okumaya başladığım aptal, salak, hıyar ve göt kelimeleri; zeka, zeki olmak, akıl, akıllı olmakkavramlarını ve ön yargılarımı gözden geçirmeme yol açtı.

Acaba ben kimi neye göre, nasıl ve ne kadar seviyor, sayıyorum? Aptallara daha mı az saygı gösteriyorum, salakları eziyor muyum? Bir makalede okumuştum; güzel insanların çirkin insanlardan daha akıllı olduklarını düşünüyormuşuz ve onların sözlerine daha kolay güveniyormuşuz.

bu sene yediğim tüm kayısılar çok güzeldi. şu aralar minik minik olanlarından yiyorum, sanrım bunlara şekerpare diyorlar, bunlar ayrı güzel. ayrıca şekerpare tatlısını çok severim, basit gibi duran bu tatlının kıvamını tutturan pek az pastahane tanırım.

bizim manav geçen gün şöyle söyledi; kayısı zamanı artık geçiyor sarkac bey, artık şeftali zamanı geldi, bu aldıklarınız son dönem kayısılar… tüh, ham hum hımm, enfes. çekirdeklerini de şöyle bi kenara istifliyim, sonra kırar yerim.

ilk aşama; çevik hareketlerle zap yaparken Batı Yakasının Hikayesi(1961) adlı müzikale kilitlenme; yakalanan karelerle alakası olmayan ama hatırlanan esas oğlanın esas kıza bıkmadan defalarca adını söylediği “maria maria” adlı şarkının icrası ve lise zamanlarında İstanbul AKM‘de Türk balet ve balerinleri tarafından hazırlanarak Türkçe olarak sunulan müzikali izlediğim zamanki keyifli sırıtışın yıllardan sonra tekrar yüzüme geri gelmesi (oradan oraya uçarak dans etmeye çalışan balık etli ablaların ve ablalara göre göreceli olarak daha iyi vücutlara sahip olan ağabeylerin çırpınışları, ama hakkını vermeliyim, AKM’nin büyük sahnesi çok güzel kullanılmıştı, hoş sahne/dekor değişimleri vardı).

or vuar. diz yuzır iz nat eveylıbıl pur dö sömen. bay bay.

yeterince zeki miyiz?

son sayısı savaş ve sanat bir çırpıda okunası güzelmiş.