…Y…
Yarım bırakılmış sayfaların mısraları gibi yüreğim…
Yaşanmamış yüreğimde…
Yaşatılmamış sevdalar yüreğime…
Yorgun ama güçlü serzenişler kıvrılmış bölümlerde…
Yıldızsız ama bir o kadar aydınlık gece…
Yarınsız gündüzler…
Yılansız bir su içiş yüreğe dokunmadan…
Yazgısız bir son…
Yardımsız yok oluşlar…
Yılmış bir bakış gökyüzüne…
Yakınımsı kirpiğine yansıyan ışıltı uzaklığında…
Y ile başlıyor her sayfam… Bu da,
Yetmiyor…
Yok, oluşu da…
Y ile başlıyor…
Sonsuz zamanı kum tanelerine indirgemek…
Hapsetmek cam biblolara…
Ters çevirmek yaşanmışlıkları…
Başladığı yerde yığılmasını beklemek…
Bir bütün olmak bittiği anda…
Çarpmak zemine…
Cam kırıklarından kısmak gözlerini…
Akıtmak gözyaşlarını kum tanelerine…
Çamura dönüşmesini izlemek…
Lekelemek yaşanmışlıkları…
Sıvamak tüm yaşama…
Kuruduğunda ise, ovuşturmak duyguları…
Toz zerresine dönüşmesini düşlemek…
Tekrar suya bocalamak aşkı…
Her ne hissettiysen yaşama dair…
Yenileniyor kum tanelerinde…
Toz halinde çamur kıvamında…
Hüzün…
Sessiz bir o kadar masum sesleniş.
Çırpınış umutları karşında ummak!
Kırmak şeytanın kanatlarını, uçurmak cennete
Cana üflemek, salmak canı canana
Nefes almak bir solukta…
Canlanmak hissettiğin bedende,
Doğmak yeniden yenilenerek…
Öylesine sesleniş yüreğe…
Zamanın sonsuzluğa üfürüldüğü an.
Boğuk bir çığlık, sessizce fısıldayacak zamanı.
Aşıma uğramış, yıpranmış yusufçuk kanatları boynumda.
Kısılmış, kırışmış yeşil bakışlar!
Müruruzamana uzanmış gözler…
Busesinde tadılmış lezzet…
Süzülen tuzlu gözyaşları…
Güçlü kanat çırpışlar, yıpratırcasına.
Var oluş sebebinin tozlarını silkelemek hiçliğe.
Üfürmek sur çığlığında kuyuya zamanı.
Topla! Zamana emanet ettiğin yusufçukları!
Yılardan 1983,aylardan Mayıs,günlerin 21.si kutlanıyor evet Öbür Yarım benden önce açıyor gözlerini Dünya’ya. Bana gelme demek istediğinden olsa gerek ayrılırken sıcaklığından, Dünyada her şeyin ters gittiğini anlatmak istercesine beni tersliyor… Ters oluşum bundandır beklide. İlk ayaklarım günışığına kavuşuyor, kollarım ise direnmekte aydınlığı görmemek için… Bir ses dışarıya itiyor beni Öbür Yarım ağlıyor. Kim neden ağlatır ki diyorum. Ters giden bir şeyler var, dışarısı güzel değil. Gün ışığını görmek gözyaşlarının kaybına neden oluyor. Karanlıkta kalmalıydık beklide. Annemin sıcacık bedeninde… Bu imkânsız Öbür Yarım gitti, biri beni çekiyor, bir ses yardım etmeme neden oluyor bende gitmeliyimyanına. Gidiyorum karanlıktan, kanlı ama sıcak bedenden. Gün ışığı okşuyor bedenimizi, gözlerimiz kamaşıyor, gözlerimiz kavuşmuyor. Doğuş başlıyor yarım ama bir bütünü tamamlıyor.
Kelimelerin arasına sıkıştırdım noktayı . virgülü , ünlemi !…
Boşlukları ( parantezle )kapattım.
Terimler anlatacak var oluşumu.
Virgül çoğaltacak hasreti ,
Ünlem şaşıracak gidişine !
İki nokta açıklayacak sensizliği :
Soru işaretleri cevap bulacak bilinmezliklere ???
Üç nokta betimleyecek benzer duyguları…
Tırnak işaretleri ” iz “ bırakacak parmak uçlarında.
Düz – çizgiler sınırları belirleyecek.
Sınır bende başlayıp sende son bulacak.
Bir kelime…
Kelimelerin anlattığı kadar olacak,
Bir işlem…
Pi sayısına eşitlenecek
Özlemek;
Nefessiz kaldığını hissettiğin anda nefes almak.
Çekmek içine bütün yaşadıklarını.
Sindirmesini beklemek.
Hasrete yüklemek umutlarını binbir katarda.
Zincire vurmak şeytanın düşüncelerini,
Melekleri kanatlandırmak umuda, bir tüy serinliğinde özlemek.
Suç işlemek özlemek adına.
Ceza çekmek küreksizce çölde…Yorulmak!
Serap görmek ummanda…Ummak!
Zıtlıkları yaşamak hayatta…Şaşırmak!
Acıyla tatlıyı bir katık etmek sevgiye…
Uzaktakini yakınında hissetmek.
Gülerken ağlamak!
Aynı kan kanayan,
Adem ile Havva’dan akan!
Sen kanatıyorsun.
Bu kan durmayacak, kanayacak, kanatacak!
Ta ki soğuk tenine ulaştığı, kan hücrelerinin kristallere dönüştüğü an,
Son bulacak özlemin.
Yenilenmeyi isteyeceksin.
Güneş doğunca su damlalarına dönüşecek kristallerin.
Ve sen,
Özlediğin bedende doğacaksın!
Yeniden yaratılacaksın!
Ve her şey yeniden
Sen olacak!
05/05/2009
Gecenin ayazı vurduğunda gündüzün günışığına
Kimdir kaybeden?
Gece karanlığından vazgeçer mi?
Ne gece vazgeçer yıldızlarından.
Gündüz günışığından vazgeçip karanlığa döner mi?
Ne gündüz kapatır ışıklarını güne.
Bu kadar acımasız değildir zaman.
Merhem olur ruhuna ne koku hissedersin ne de bir yanma.
Terk eden bir sen değilsin ki.
Çocukluğum, gençliğim ve sonra geleceğim…
Bir tek ruhum gitmeyecek benden.
Ve sen de gitmedin, seni ruhuma hapsettim.
Gittin.
Gelecek misin zamanında?
Geçmiş zaman hatırlatacak mı şimdiki zamanı bana?
Zamanla başım dertte.
Başlarım böyle zamana ne çok zaman var şu hayatta:
Geçmiş,gelecek,geniş…
Bir tek zamanı yaşasak.
Zaman hep şimdiki zaman olsa.
Geçmişi hiç hatırlamasak.
Gelecek zamanı düşünmesek
Bu mümkün mü?
Hayır!
Sen şimdiki zamanda gittin.
Geçmiş zamanda seni hatırlıyorum.
Gelecek zamanda özlüyorum.
Bir de hayatıma sonradan eklediğim beklenen zaman var.
Sanki zamanlar çuvala girdi.
Her zamanı yaşıyorum.
Buna rağmen tüm zamanların bana seni yaşatması…
Hayır!
Sensiz geçen hiçbir zamanı yaşamak istemiyorum.
Bu mümkün mü?
Hayır!
Ya o zaman…
Ölmeli miyim peki nasıl?
Ne yaparsam çabuk ölürüm?
Beynimden mi başlamalıyım yok etmeye?
Bunu yapamam seni düşünüyor.
Kalbimi mi söküp atmalı mıyım göğüs kafeslerinden?
Bunu yapamam kalbim hissediyor.
Gözlerim, ellerim bir de bütün benliğimi taşıyan ayaklarım.
Bunlardan da vazgeçemem.
Gözlerim senin ışığınla görüyor etrafını.
Ellerim sana uzanmak için hareket ediyor.
Ayaklarım sana gelmek için beni taşıyor.
Ben gitmemeliyim senden.
Ne geçmiş zamanda gelişimi hatırlayacaksın.
Ne gelecek zamanda gidişimi bekleyeceksin.
Ne de şimdiki zamanda gideceğim.
Ve sana hiçbir zaman şimdiki zamanı yaşatmayacağım.
Hayır!
Bunu yaşamalısın.
Sen gittiğin an,
Ben gittim.
Ama senden değil kendimden gittim.
Ansızın kalakalacağım.
Duracak her an.
Ve başlayacak sonsuz zaman.
Geçmişimle geleceğim şimdi geniş zaman!
ERKEK:
Dur gitme! Köşe başı yalnızlıklarımı asma sokak lambalarına.
Gitme…
Üşüyen yüreğimi kaldırımlara serip gitme!
Dur, ha yıkıldı ha yıkılacak yalnızlığım
Hasretine koyup beni gitme!
Arkanda bir siluet bırakıp gitme!
KADIN:
Giden ben değilim:
Yaşanmışlıklar beni kaldırımlarla yalnızlığımı paylaşmaya mahkum eden!
Sigara dumanıdır gecenin karanlığını delip geçen.
ERKEK:
Şimdi ben, bu şehrin kaldırımlarına ağlasam özlemin durur mu?
KADIN:
Yüreğimin karanlığını sigaramın ateşi aydınlatmaz ,üşüyen bedenimi ısıtmaz.
ERKEK:
Söyle yaşanmışlıklar geri gelir mi ve sen olur
musun tekrar?
KADIN:
Gelmez…
Ben ben olamam tekrar!
ERKEK:
Şimdi seni sevdiğim çiçek adlarıyla anıyorum.
Saksıdaki begonya sana dargın, sana küskün.
Gidişin cehennemin yaşamdaki karşılığı oldu.
KADIN:
Sen gittin ya ne çayın tadı var ne de…
ERKEK:
Ne pazar gezmelerinin tadı var kalmamışlığında!
Ne izlenen sinemanın ne de o güzelim şiirlerin tadı kaldı.
Seninle hepsi gitti.
KADIN:
Ben gitmedim ve duygularımla sendeyim.
Çiçek kokularını bıraktım sana!
Çorak topraklarda yeşerdim yeniden sana.
Sarıp sarmalayan sarmaşık gibi seninle büyüdüm küçük dünyamda.
Şimdi seni bekliyorum çiçeklerimi açmak için
ERKEK:
Dur…
Şimdi kanarım ha…
KADIN:
Dikenlerim seni kanatmasın!
Kan sımsıcak…
ERKEK:
Hasretinin acısı taze!
Dur!
Söyletme sakın kanayan yüreğimi…
Dur:
Sen gittin kanadım!
KADIN:
Kanadım kırıldı kanadığın anda!
Gitmemeliydim…
ERKEK:
Gittin!
KADIN:
Bırakmamalıydın beni sensizliğe, terk etmemeliydin varlığımı!
ERKEK:
Beni öylece bırakıp gittin.
KADIN:
Gitmek istemedim , gitmedim!
ERKEK:
Dur! Sokak araları şimdi daha dar!
Üşüyorum…
Ellerinin sıcaklığı yok!
Silinmiş teninin kokusu ellerimden.
KADIN:
Ayak izlerimi bıraktım.
Tırnaklarımı geçirdim, soğuk gecelerde karanlığa saldırdım.
Aydınlığı verirsin diye bana.
ERKEK:
Olmadı, yapamadık!
Gittin…
KADIN:
Olmadı…
ERKEK:
Şimdi ben kendi yalnızlığıma sarılıyorum senin yokluğunda!
KADIN:
Yalnızlık yanıltmasın seni, benim varlığımdır sarıldığın.
Gitmedim:
Çiçek kokularıyla yanındayım!
Soğuk bedenine sarılan yeşillenmiş dallarım, seni öpen çiçeklerim açmış.
ERKEK:
Yok, bu bir hayal gecesidir şimdi!
Bir yaz günü rüyası…
Sokak lambaları söndü şimdi:
Sen gittin!
KADIN:
Gökkuşağı renkliliğindeydim fark etmedin… Ben gitmedim!
Yağan sağnak yağmurdan sonra çıkan gökkuşağıyım.
Her rengi barındırarak geldim, yalnızlığını kovmak için.
ERKEK:
Dolduramaz boşluğunu ne gökyüzü nede engin deryalar…
KADIN:
Gittin…
ERKEK:
Üşüyorum şimdi…
KADIN:
Dolacak, dolduracak coşmuş varlığım.
Isıtacak üşüyen bedenini!
Aydınlatacak yalnız karanlığını.
Gitmeyecek bu can senden önce!
Bitmeyecek bu gece…
Ve sokak lambaları aydınlatacak her geceyi
Dar sokaklar genişleyecek varlığımızla.
ERKEK:
Uyandırmalı beni bu gidişler…
KADIN:
Çıkmaz sokalar sana ulaştıracak beni.
Uyutmayacağım seni, gözlerimle gözlerine dalacağım.
ERKEK:
Şimdi sen yoksun bende, yokum çıkmaz sokakların sonunda ki karanlıkta!
KADIN:
Yok oluşlar yok!
ERKEK:
Var oluşlar anlamını yitirdi!
KADIN:
Var olmak için döneceğim sana.
ERKEK:
Gittin!
KADIN:
Gitmedim!
Gönderme beni:
Karanlık dar sokaklara.
ERKEK:
Yoktun ki!
KADIN:
Sensizliği içemem ben.
Atamam ayaklarımın altına, çiğneyip geçemem içimdeki seni.
ERKEK:
Bendeki sen var bende.
Gitmedim.
KADIN:
Bir de benim aciz yüreğime sor gitmelerin yorgunluğunu.
ERKEK:
Gittin!
Üşüyorum…
KADIN:
Dokun bana sıcaklığımı hissedeceksin.
Var olduğumu anlayacak, kanayan yaralarımı ve yaralarını hissedeceksin!
Kan sımsıcak…
Isıtacak bedenini.
ERKEK:
Git!
Beni seninle; ama sensiz dağ başı yalnızlıklarımla bırak git!
Yoktun…
KADIN:
Git!
Ne kadar soğuk üşüyorum!
Isıt beni, git deme!
ERKEK:
Üşümeme izin verme!
KADIN:
Vardım! Hissetmeliydin bendeki seni…
Ben seninle varım!
Dağlar anlamaz beni…
Seslenişim yankılanır, döner bana!
Git, git… gitme der bana!
ERKEK:
Var oluşlarım, yok oluşlarım…
Ben yoktum!
Gittin!
KADIN:
Gittim artık!
ERKEK:
Dur…
KADIN:
Sende ki ben yok ve bende ki sende yok!
ERKEK:
Gitme…
http://www.adaminsitesi.com/canakkale_zaferi.htm
