bildirgec.org

kararmış kedi
çöp arabasını itelerken,
ben bir itkiyim dedi muz kovası.
onları buraya ben eşedim dedi hanım demirlik.
herkes bana küs ama dedi yazar.
sen nesin ki dedi cevap.
sen sus dedi susmak eylemi
ve böylece kabuklandı şiirler.
kimse artıbir şey beklemedi.
iyi ki kapandı dedi. şiirler. şair.
çok üzüntü biriktiremiyordum.

1.kendim olduğum için okumalıyım.
2.kendimde olduğum için okumalıyım.
3.kendim için okumalıyım.
4.okurken kendim olabildiğim için okumalıyım.
5.kendimi okuduğum için okumalıyım.
6.okumak için kendim olduğum için okumalıyım.

bazen elveda dersin
bazen elveda derken ezilirsin.
bazen hem elveda der hem de ezilirsin.
bazen ezilerek elveda dersin.
bazen ezildiğin için elveda dersin.
bazen elveda dediğin için ezilirsin.
bazen ezilmek için elveda dersin.
bazen elveda dediğin için eziksindir.
bazen ezik olduğun için elveda dersin.
bazen elvedalar eziktir.
bazen ezilmeler elvedadır.
bazen her elveda bir ezilme vardır.
bazen her eziklikte bir elveda yokolur.
bazen her elveda bir ezik vardır.
bazen elveda demek için ezilirsin.
bazen ezikliğinle vedalaşırsın.
bazen ezilmeler içinde elvedalaşır.
bazen eziklik için elvedasındır.
bazen her elveda da ezilirsin.
bazen her eziklikte elveda dersin.
bazen her ezilmede elvedasındır.
bazen her ezilmeye elveda dersin.
bazen her ezilmeyi bir elveda sanırsın.
bazen her elvedayı aynı eziklikte karşılarsın.
bazen ezik olduğun için elvedasındır.
bazen elvedan az olduğundan eziksindir.
bazen ezilmelerinin çokluğundan çok elveda dersin.

dilek-siz ve istem-siz
bir yaşamın kuyruğuna yapışan,
eğri vücutlar,
kendi benliklerinde çözülürken,
iç bunaltılarını da çekirdeklerinde bırakır.

her yer kırmızıyken biri şu satırları çiviledi, bu ülkenin alın yazısına;
“bir dilek ağacı bağlanmış
ülkenin kara topraklarına
sadece 1 dilek yazıyormuş sert levhada.
sadece, 1 dilekdiye tekrarlanıyormuş her okuyan içinde yeniden, yeni anlamlarla.
Bir, BİR okuyucular, “benim dileğim ötekinin dileğinin sonucunu istememek.” diyormuş.
öteki, öetki, ötekileşen geliyormuş, benim dileğim diye başlarken
dilek ağacı birden bütün meyvalarını döküyormuş, bir kurşun izi gibi…sert bir ölüm gibi…
çünkü diyormuş yaprak hışırtısı;
bu ilke yumuşak ölümlere de tanık oldu.

Bir şey bekliyordum ama ben de ne beklediğimi bilmiyordum.
Koyu çizmelerim ve çiz(izgi)lerim vardı.
Bir yansımadan doğan küçük mutluluk esintisiydim.
Kalbim açtı ve yanık yanık türüyordu.
“Ben kim miydim” yalanı paramparça
(yüz)deleniyordu.
Para getiriyordu yalnızlıklar.
Cüsseli bir aşığınınki kadar.

Hafızasını yitirmiş adamdan hayali birini yaratmıştım.
Kelimesi kelimesine haindi bu dünya.
Kendini inkarlıyordu.
Her yaptığıyla.

hayal adam,
sokaklarda, puralarda, limonsuz votkalarda
yüz-üyordu.
yüzleşiyorduk.
“beni sen yarattın” diyordum.
sahi mi diyordu
artık, ben benim.
kendimi çaldım
diyordu.
ben bir hiç miydim
o hal durakta ?

amcamın bir kardan adam olduğunu öğrendiğimde,
yani sen kar mısın demiştim.
babama uzanamadım…annesine de….
yalnız bir adamdır senin amcan. demişti bir keresinde babam ya da baba+annem….
kardan adamlar yalnızdır.
diyorum şimdiki anda ben….

kar akarken…
deli bir köpek, patilerim olsaydı, diyerek, ağaç gövdesine yaslandı. sanki, o an içinde, bütün ağaç kökleri gökyüzüne uzandı. Köpek tanrıları ayaklandı. Hiç şiir akınmadı. Güçsüzce, hiç, yerinden doğrulmadı.
vasıta bekliyordum. Kar akarken. Hvahavın biri yanıma yakınlaştı, patilerim olsaydı, dedi. Sustum.
kedi olurdun dedi. Bakındım. Dizesini kaybetmiş bir ağaç şiiriydi.

Sıcak, çok sıcak
k-mengilik içinde sıkışıyorum.
Kar akıyor.
Pencereler bana dönük.

Sıcak hava temasıyla işlemler birleşiyor.
Bir yatırım donanımı içinde
Ringringring.