Banyomuzu daha kullanışlı hale getirmek için neler yapmıyoruz ki? En çok ta şampuan, sabun koymak için bir sürü zamazingo asıyoruz her yere. Artık bunlara bir yenisi ekleniyor. Banyoda bir şeyler içerseniz nereye koyacağım diye düşünmeyeceksiniz. Bu tutacak sayesinde artık ona da bir yer var. Fiyatı 9.95 pound ve 3 farklı renk seçeneği mevcut.
Burada görülen ayakkabının çok rahat olduğu iddia ediliyor çünkü ayakkabının topuk kısmında bildiğimiz yaylardan var ve içinde patentli, tek yönlü hava sirkülasyonu sağlayan bir sistem barındırıyor. Bu sayede ayağınızın kuru ve mikroplardan arınmış olmasını sağlıyorsunuz. Fiyat 185 dolar. Farklı modeller görmek istiyorsanız buyrun.
Boş boş ekrana bakan bir çift göz var şu an bende. Yazmaya hep hevesli bir yürek ama dirençsiz parmaklar var bende. Gelecek kaygısı taşıyan beynime bu yük bazen ağır geliyor. Göğsüm sıkışıyor, kaçmak, uzaklaşmak istiyorum bir yerlerden ama mecburiyetlerin çaresizliğinde eriyip bitiyorum. Hayatımın düzeni bile sıkıyor bazı zamanlar beni, insanlar düzensizlikle boğuşurken. Sonra diyorum ki kendime, ‘ne kadar nankörsün, şükret, şükret ki yetinebildiklerinin aslında çoğu insanın sahip olamadığı şeyler olduğunu farket’. O dirençsiz dediğin parmaklarının bile bedenine bağlı ve canlı olduğunu unutma. Bunu bile unutma..
Sarı yapraklar ağaçların dallarından ayrılalı çok oldu. Hatta yağmurlar süpürdü onları caddelerden aşağı. Ondan sonra da çöpçüler koyuldular işe..
Şimdi aylardan Kasım.. Aralık var bir de..
Kaybetmeye alışık insanoğlunun bir parçasıyım ben de. Senin gidişinden belli değil mi bu?
Gittin gideli hava daha bir soğudu sanki. Kar da yağar yakında. Benim yine kulaklarım kızarır, burnum donar, incecik bedenimle rüzgarda savrulurum kesin. Bir rüzgarın beni uçurup götürebileceğini düşünüp korkarım. Bu soğuk hava da evimde olmayı, senin de yanımda olmanı isterim.
Zaman mevhumu içinde bir yerler de dururuz , anılarımız başka bir yerde.. Unutmayız , kavuşacağımız güne dek eminim onlar bize güç vereceklerdir.
Beni mutlu eden ise; yaprakların daha dallardan kopmadığı , hatta onun öncesinde sıcaklığın içimizi ısıttığı bir sonraki mevsimi birlikte görecek olmamız..
Hayal etmek güzeldir..
Kişisel sınırlar, yaşama özgürlüğü, hak ve hürriyetlerimiz..
Bunlara önem vermediğimiz öyle çok zaman var ki..
Karşımızdakini kendi malimiz zannediyoruz. Onu sıkarak, boğarak bizim istediğimiz gibi bir yaşam sürdürmesini istiyoruz. Karşı tarafa güvenmediğimiz izlenimi verdiğimizi anlayamıyoruz bile o bize söyleyene, haykırana dek.
Ona, ‘gitme, yapma, etme, durma, susma, başlama’ diyoruz. Ne için? Ha ne için? Boş yere.. Bizim istediğimiz gibi olsun ,hareket etsin, kulumuz köpeğimiz olsun diye, bacağımızın dibinden ayrılmasın diye. Biraz sert oldu tabirler belki ama kendiniz hem bu akılları verip hemde böyle hatalar yapınca sert oluyorsunuz işte.Kendinize karşı bile sert oluyorsunuz. Onun sizinle olup, sizi sevmesiyle yetinmiyorsunuz, değişmesini istiyorsunuz. Kimse kimsenin eşyası değil. Evlense de olmuyor, olmayacak. Her birimizin istekleri, zevkleri ayrı, ve bu ayrılıkların kavga sebepleri olmasına kendimiz sebep oluyoruz aslında. Aslında bunlardan kavga olmaz, olmamalı. Saygı başlıyor ilişkilerde bir yerlerde , başlamalı ama hep devam ettirmeliyiz. Zamanla tükenmesine izin vermemeliyiz ve sevgi var diye saygıyı tüketmemeliyiz. Hiç bir zaman sevgi tek başına yeterli olmuyor. Sadece sevgiye sarılırsak elimize kalan gözyaşları oluyor.
Haksızmıyım tüm bunlarda? Ben akıllanıyorum, akıllanmayanlar da akıllansın diye yazdım haddim olmadan. Zor ama öğrenilemeyecek bir şey değil bu. Saygının sevgiye kapı açtığı gerçeğini unutmayacağım bundan sonra, siz de unutmayın …
Öldüm.
Beyaz dünyaya döndüm.
Yoktan var oldum.
Kendimi gördüm.
Kendime döndüm.
Kızdım ona, küstüm kendime, kustum üstüme.
Hiçbir şey yaptığım hataları değiştirmedi.
Geliştirmedi.
Yine kendime kaldım.
Yine kötüyüm dedim.
Keşke gelmeseydim dedim.
Kara dünyaya döndüm.
Toprağımı örttüm.
Böceklerle birlikte ağladık halime.
Kötüydüm.
Tuttuğum yasa 1 saat dayanabildiler.
Söz verdim kendime, yaşamasam da.
Kendimi her 2 dünyaya da sevdireceğime.
Bir gün..
Eğer ruhumu kabul ederlerse..
Ben bugün buna inandım..
Kendi kendime de kanıtlarımı sundum.
Neye mi?
Aylardır ve toplamında koca bir yıldır bu sitede bazen romantik, bazen hüzünlü, bazen duygusal ama genellikle karamsar ve mutsuz yazılar yazan( ama nedense beğenilen) ben, son 1 aydır 1 ya da 2 tane yazı yazmışım. Hatta yazılardan biri delilerle ilgili. Ne aşk ,ne meşk. Ne gözyaşı, ne hüzün. Diyeceksiniz şimdi e ne güzel artık mutsuz yazılar yok, tamam ama o mutsuz yazılar nedense en tutulanlar oluyor..
Son 1 aydır hiçbir şey yazamıyorum ben çünkü mutluyum, çünkü evlilik teklifi aldım, ve bütün ilham milham gitti.
Ne tuhaf şeymiş yazmak dedim kendi kendime. Zorlayınca olmuyor zaten. Ama kendi kendimi haklı buldum çünkü geçen gün önemli kadın yazarlardan biri televizyondaki şovda şöyle bir laf etti: ‘iyi ki parçalanmış bir ailenin çocuğuyum. Bu benim yazar olmuş olmamı sağladı belkide. Mesleğimi buna borçluyum belki de’ ( bayan, boşanmaları ve parçalanmış aileleri savunmuyordu yanlış anlaşılmasın, sadece hayatına etkisini anlatıyordu ve olumlu bir yerinden ele almaya çalışıyordu)
Ve ben de kendi tarafımdan bakınca görüyorum ki yazacak bir şey çıkmıyor mutluyken. Ya da başkaları benim gibi değil. Ya da bende bir tuhaflık var…
Sevgilerimle..
http://www.milliyet.com.tr/2007/10/10/son/sontur09.asp
Bu buzdolabının içi dışı ortada. Artık ne nerdeymiş diye ararken yorulmayacak ve kapağı açmadan bile buzdolabınızın içini görebilceksiniz. Tokyo ev elektronikleri fuarında tanıtılan bu ürün gerçekten enteresan gerçekten ilgi çekici. Fiyat hakkında ise bir bilgi yok.
