bildirgec.org

Bundan sonra devam edemem, diyordu. Bundan sonrası hepimiz için daha zor olur, hepimiz için.
Sen, ben ve o…
Hatırlar mısın sadece sen ve ben vardık? Ne oldu da bir de “o” doğurduk ve onu da hastalıklı ilişkilerimizin ortasına dımdızlak bırakıverdik?
Evet, dedi,terk ettim, hem de dönmemek üzere. Ama kimi, ne uğruna terk ettiğinin cevabını kendisi de bilmiyordu. Ayık gezdiği zamanlarda, içindeki yangın hatırlatıyordu ona aslında terk ederken kendini de yitirdiğini. Sonrası zaten malum, bir de olmaması gereken bir günah ortağı bulmuş, onu da bu yangının ortasına atıvermişti. Burda yangından kaçmak olanaksızdı. Alevleri biraz olsun söndürmenin tek yolu da birbirine sarılmak ve beraber bir ateş topuna dönmek olmuştu.
Üçlü bir ateş topuna dönüşmüştük, kaçtıkça daha çok yanıyorduk. Sıkı sıkı sarılmıştık. Aslında en iyisi kendini bu toptan kurtarıp, bir an önce ölmeyi beklemekti. Ama kimse buna cesaret edemiyordu.
Gözlerin içimi acıtmaya başladığı anda,kapı çaldı. O geldi, oturduk karşı karşıya. Onun gözleri de acıtmaya başlamıştı beni, nefret akıyordu. Kalakaldım. İçimden çığlıklar atıyordum, ama ağzımı bıçak açıyordu.
Bundan sonra devam edemem, diyordu. Bana ne, etme ya, etme! Sen korkaksın diye çığlıklar atıyordum. Ben burda ne arıyorum diyordum kendi kendime. Nasıl böyle bir grup oluşturduk? Dinledim, dinledim, dinledim. Acıttı her biri, ama sonunda sadece bir “pekiyi” diyebildim. Arkama bakmadan çıktım, dışarıda fırtına vardı, gözlerime dolan tozlar gözlerimi acıttı, onu bahane edip serbest bıraktım gözyaşlarımı. Yürüdüm, nereye gittiğimi bilmeden.

Çocukluğumun geçtiği apartman dairesine geri döndüm kısa bir süreliğine. Bu dönüş, çocukluğumdan kalan apartman sakinlerine bir geri dönüştü aslında. Apartmanımıza, “ Evde Kalmışlar Apartmanı “ da diyebilirim. Çünkü, her 2 daireden birine 1 kız kurusu düşmekte. Evet, evet kesinlikle geçici bir dönüş benimki, bir bekleme süreci. Çünkü insan misyonunu unutmamalı değil mi?

Geri dönüş niyetinde olduğum yaz başında kiracımızı sepetlemekle apartmanda dedikodu kazanı kaynamaya başlamış. Acaba nedenler, neler oluyorlar sarmış yaşını başını almış az daha kassalar nene kıvamına gelecek apartman hatunlarımızı. Bizim kapı komşumuz 1.50 boyuna yaklaşık 100 kilo çeken E. Teyze hemen fokurdanmaya başlamış. Kendisi günün ortlama 23 saatini evde geçirir. Apartmana geleni gideni not eder, kafasına takılan geliş-gidişlerde ise kapı önüne çöp çıkarmak suretiyle asayişi sağlar. Evin içinde konuşulanları itinayla dinler, anlamadığı yerleri de sorar. Onun evinde de bir adet kız kurusu vardır. Sanırım kırklı yaşlarının son demlerinde. Kızının evlenmediğine falan asla aldırmaz, seni sorar ısrarla, her fırsatta. Evde kalmış kızcağızı ise tam bir özgüven bombasıdır. Genellikle konuşmaya fırsat vermez size. Eline alır almaz mikrofonu, aman ocakta yemek var, aman evden beklerler, aa ben banyodaki musluğu açık bırakmıştım bahaneleri ile arkanıza bile bakmadan koşup gitmeniz gerekmektedir.

http://www.hurriyet.com.tr/gundem/7170118.asp?gid=180&a=515097

http://www.cafesiyaset.com/haber/20070820/Istemeyen-ceksin-gitsin.php

http://www.haberler.com/ogretmen-atamalari-yarin-yapilacak-5-haberi/

http://www.haber10.com/haber/88176/

http://www.haber10.com/haber/88312/

http://www.turktime.com/default.asp?page=haber&id=5692

http://www.turktime.com/default.asp?page=haber&id=7099

Hayaller kurduk.
Sonra o hayalleri kendimizden uzak kıldık.
Biz ne yaptıksak,
kendi kendimize ettik.

Yarın;
Tekrar bir hayal kuracağım.
Hayallerle umutları bağlayıp, kendime mutluluk tadında sahte uçurtmalar yapıp göğe salacağım.

Bugün;
Boşversene o da dün olmak üzere…

Dün;
Kendime acımıştım bir kez .
Ama doymadım.
Doyamadım…

Biz kendimize ettik…
Ne yaptıysak,
kendi kendimize…