bildirgec.org

http://www.hurriyet.com.tr/gundem/9657553.asp?gid=229&sz=38969

Sümsüktün,
inatçıydın,
ağlardın,
yine de sana katlanmaya değerdi.
içinden bir şeyler fırlatır atardın,
tutmaya çalışırdım,
oysa sen görmez,
olmayanların ardından koşardın hep.
Hep başka başkaydın
öyle ki;
tek gecede bile
bir melek, bir korkaktın,
onlardan söz açılırdı genellikle
ama seni önemsemezlerdi,
asıl seni bilmezlerdi.
gerçekliğinde umurlarında değildi.
Çünkü onlar ;
o özlemini çektiğin
ve hala içinde bir yerlerde olduğunu
umut ettiğin kız,
gözlerine bakabildiğim ender anlarda
çabalardım “farket” diye
ama anlatamazdım ki,
“anlarsın” diye ümitlenirdim
hissedemezdin ki…
Farklı mekanlar düşleyebilirdik.
İçsel komalara gerçekliği de bulaştırdığımız anlarda
yine de bilmez miydik zaten
asıl özlemini çektiğimizin
o hep herseyin söylenebilindiği
fakat anlatılamayan yerler olduğunu…

Ulusal değerler… Neydi acaba? Hatırlamaya mecbur olduğumuzda hatırladığımız, bazılarımızın ise belleklerinden tamamen silinen bir kavram bu bence.

Hayatı öyle hızlı yaşıyoruz ki , nerden geldiğimizi kim olduğumuzu unutuyoruz. Sonra bizi heyecanlandıran bir kıvılcım ve tekrar o rafa kaldırdığımız kavramları yani değerlerimizi ortaya cıkarıyoruz. Tarihimizi, dilimizi, geleneklerimizi ve en önemlisi sahip olduğumuz en güzel değeri, bağımsızlığımızı hatırlıyoruz. Ulusal değerlerimizin ne kadar önemli, ne kadar kutsal ve ne kadar zorluklar içerisinde elde edildiğini anıyoruz.

O an için düşünüyoruz ki değerlerimiz olmasaydı “ne yapardık acaba” diyoruz ve bunları düşündüğümüz anda geçmişimizi hatırlayıp kıvanç duyuyor ve geleceğe umutla bakıyoruz. Sonra günümüzün şartları gözümüzün önüne geliyor ve birden güzel amaçlar için endişelenmeye baslıyoruz. Yine o değerlerimizi kafamızdan silip başka değer ve yargılara uyma zorunluluğunu benimsiyoruz. İşte bu düşünceyi benimsediğimizde biz, biz olmuyor başka ülkelerin değerlerinin esiri oluyoruz. Millet olmanın ne kadar önemli olduğunu , kültürümüzün ve ulusal değerlerimizin ne kadar kutsal olduğunu anlayamıyoruz. Bize emanet edilen değerlerin takipçisi olamıyoruz. İşte bu devrede kim olduğumuzu, tarihimizde ve vücudumuzda gezen asil kanın bize verdiği gücü anımsayıp tüm güçlüklere, bizi caydırmaya, nedefimizden ayırmaya çalışan tüm engellere karşı koymayı bilmeliyiz. Daima ileri gideceğimize inanmalı ve kendimize güvenmeliyiz.

Sevgi; ekmek gibi, su gibi, alınan nefes gibi, insanı hayata bağlayan, insanı insan yapan tek şey…

Çoğu insan sevgiye vakit ayıramama bahanesini yaratır. “Başka işim mi yok” ya da “Sevgi karın doyurmuyor” diyerek sevgiyi arka plana almış, ona önem vermemiştir. Kimileri vardır ki ya işlerinden dolayı ya da cesaret edemediklerinden dolayı; ki bence bunlar bir mazeret olamaz, sevgisini bir cümle, bir kelime ya da en azından sıcak bir bakışla ifade edip eylemleştirmekten kötü bir şeymiş gibi sakınmaktadır. Böylece kişi karşısındakine soğuk, duygusuz biri olarak görünür. Dolayısıyla bunu seven bir kişi de olmaz.

Bir film düşünün. Her sahnesi birbirinden farklı olaylarla dolu. Kimi ağlatan, kimi güüldüren, kimi heyecanlandıran, kimi sinirlendiren kısacası her sahnesi başka başka duygularla izlediğiniz, oyuncularının herbirinin farklı farkıl kişiliklere ve duygulara sahip olduğu film.

Her sahnesinde kendinizden birşeyler bulursunuz ve göz açıp kapayıncaya kadar sona erer. İnsan hayatı da aynen bir film gibi acısıyla, tatlısıyla yaşanır ve bir şekilde son bulur. Tek fark; gerçek hayatta herkesin senaryosunu kendi belirlediği bir filmi canlandıracağıdır.

Hafif ve zarif dizüstü bilgisayarınızın geçmişini araştırdığınızda, soyağacının en üst noktasında ENIAC’ı (Electronic numerical Integrator and Computer) bulacaksınız. Yüksek hızlı ilk bilgisayar olan ENIAC bir bilgisayar endüstrisinindoğmakta olduğunun ilk işaretidir.

Yaklasık yarım asır önce Pennsylvania üniversitesinde geliştirilen ENIAC, 3 tonluk bir yapı içinde 17.000 vakum tübü, 70.000 direnç ve 60.000 devre anahtarına sahipti. Saniyede 5000 toplama işlemi yapabiliyordu.

http://www.ekolay.net/saglik/Haber.asp?PID=613&HaberID=333288

http://www.gorkemicin.com

Filmlerde nasıl gördük korsanları ?… Hep başkasına ait olanları calıp kendi mallarıymış gibi kullananlar olarak gördük. Eski zamanlarda bu da bir yaşam felsefesi olarak denizlerde hüküm sürermiş. Şimdiler de ise onlardan bize kalanlar sadece internette hüküm sürüyorlar. Evet karşınızda “İnternet korsanları”. Sadece bir gemileri eksik o kadar.

İnternet korsanları ne yaparlar ?
Bizim gibi insandırlar onlar. Yerler, içerler, minimum ihtiyaçlarını karşılarlar bizler gibi.
Bizim dışımızda nele yaparlar? İnternette alırlar yazıyı, emeği bir güzel kopyala/yapıştır yaparlar. Kendi çıkarları doğrultusunda kullanabilirler…

YAZILAR KALIR
yazılar kalır, eliniz ayağınız tutmaz olduğunda,
hep ağladığınızda ve güldüğünüzde,
çok zayıf olduğunuzda ve de güçlü,
kimse sizi anlamadığında
yada anlamadığınızda kimseleri,
yazılar kalır,
yırtmak isteyeceğiniz ve dönebilmek ilk sayfasına.