1929 doğumlu aykırı ressam ve fotoğrafçı Burhan Doğançay, turuncu bir güneşin batışından ve yemyeşil bitki örtüsünde sonsuzluğa uzanan rengarenk çiçeklerden farklı bir şeyler resmetmek istedi ve bunu dünyanın çeşitli ülkelerindeki billboardlarda, duvarlarda üst üste yapıştırılmış olan reklam afişlerini fotoğraflayıp, üzerine 1-2 ekleme yaparak başardı. sonuç tek kelime ile mükemmel. zaten sanat; var olanı kopyalamak değil, kopyalanacak varlıklar yaratmaktır.
kremalı pastaların üzerindeki şekerlemeler için belki de en güzel tanımlama “gerçek olamayacak kadar güzel”dir. onları görüp de yemek istemeyen kişi yoktur büyük ihtimalle. ama nedense insan kıyamaz onları yemeye. merak konusunda ileri giden insanlar bu şekerlemelerin tadına baktığında şekerin tadının görüntüsüyle bağdaşmadığını görürler. çünkü tamamen görsel şölen sunmak için hazırlanır bu şekerler, mide değil göz lezzeti sunar insana. yapımında çok fazla gıda boyası ve katkı maddesi kullanır. bunun için tadı kötüdür. davula benzer bu şekerler, sesi değil ama tadı uzaktan hoş gelir.
1960 yılında erno rubik adındaki mimar adam, üniversitedeki tasarım dersi için bir oyuncak geliştirir. bu oyuncak rengarenk bir küptür, amaç küpün üzerinde bulunan renkleri bir araya toplamaktır. öğrenciler saatlerce uğraşırlar, aralarında aklını kaçıranlar bile vardır.
zamanla bu oyuncak okul dışına çıkar ve dünyada bir salgın haline gelir. reklama ihtiyacı olmadan kitlelere ulaşan ve yaratıcısının ismiyle anılan ender oyuncaklardan biridir rubik küpü. deli eder ama buna rağmen sevilir.
özellikle dini içerikli sitelerde kozmetik ürünlerini kullanmayı engellemek için yapılan, bilimsel verileri olmayan haber. iddiaya göre kozmetik ürünlerinin içeriğinde hayvan ve insan cenini kullanılıyormuş ve bu sebepten dolayı birçok kadın hastalanmış filan. böyle bir şeyi iddia etmelerine bir sözüm yok ama “bilimsellik” kısmı es geçilmiş.
“şeytanın sözlüğü” adı “satanizm el kitabı” gibi düşünceler çağrıştırabilir belki zihinlerde ama kitabımız bu çağrışımı desteklemiyor. şeytanı aykırılıkla özdeşleştiren ambrose bierce toplumda bilinen kavramlara bilinmeyen tanımlar veriyor ve sanal alemi çepeçevre kuşatan sözlüklerde sunulan bilgilerden daha farklı tat bırakıyor insanın zihninde.
kendisine verilen parayı fazlasıyla hak eden bu kitap belki hayatınızı değiştirmeyecek ama 1-2 günlük aykırı bir tura çıkaracak sizi.
islam diniyle anılan 2 tür müzik var: tasavvuf musikisi ve ilahi. bunun dışına çıkmayı ve gençlere hitap etmeyi isteyen 3 amerikalı genç hip hop türünde bir grup kurdu: “native deen“. alt yapı olarak bilinen hip hop müziğinden hiçbir farkı yok. sadece sözleri dini temalar içeriyor, “uyuşturucuya hayır” diyor, “sağlıklı yaşam”ı destekliyor. kıyafetleri bilinen hip hop kıyafetleri: bol pantolon ve tişörtler. ama başlarında takke, tişört baskılarında dini yazı baskıları var. kısaca sıradan – sıradışı arası bir grupla karşı karşıyayız. türkiye’de konser veren, hayran kitlesini genellikle genç kesimin oluşturduğu, dinlenmese bile ilgilenilmesi gereken bir grup native deen.
Kazanmak gerekmez bazen.
Ölüme dair kısa metrajlı
film senaryoları geçer aklından,
gecenin ürpertisiyle sarsılıp,
sırtında gecenin
soğukluğunu hissederken.
İçinde bir yer titrer.
Emaneten aldığın her nefes,
geri iade edilmeyi bekler.
Galip gelmek,
akla gelen en son şeydir bazen,
sırtında bir savaş komutanın
kanlı zırhını taşırken.
Ağır gelir sana zırh,
ağır gelir yaşamak.
Birilerini aşka dair
yüreklendiremezsin,
Sende olmayan şeyi,
bir başkasına veremezsin.
Bazen hayatta kalmaktır
hayattan tek istediğin.
Ve işte ayaklarının altında
en değerli hazine:
HAYAT.
Yaşamak isteyeceksin bazen.
Kirli akvaryumunda soluk almaya çalışan,
minik kırmızı japon balığısın sen.
ötesini boş ver.
tonlarca para verilip alınan çeşit çeşit ve model model gitarları müzelere kaldıracak yepyeni bir gelişme. hayali gitar.
evet bu konu bir içecek reklamında işlenmişti ama teknoloji nelere kadir.
helsinki üniversitesinde yapılan çalışmalar hareketleri sese dönüştürmeyi başardı. bunun için gerekenler bilgisayar, web cam, ses sistemi ve sağlam bir ses kartı. sistemimi kurup, web cam’in karşısına geçiyorsunuz. ellerinizi gitar kullanırmış gibi hareket ettiriyorsunuz ve ses çıkıyor ortaya.
kullanılabilirliği için az çok bir gitar bilgisi gerektiriyor. yoksa gitar sesi yerine tam tam sesi çıkarırsınız.
airguitar.tml.hut.fi/tech.html
kusmuk torbasının tarihçesine dair nedense kaynak sıkıntısı yaşıyor insan. sanırım böyle bir konunun tarihçesini kimse merak etmiyor. kaynakça olmayınca tarihçesi de yazılamıyor bu mide bulandırıcı torbanın. ben de yazamayacağım maalesef. ama bu konu gerçekten aklıma takıldı. neden kusmuk torbasını kimse merak etmiyor? tamam çok iç açıcı bir konu sayılmaz ama hayat kurtarır bazen bu torba.
ayrıca avrupa’da reklam yüzdelerinin göz ardı edilemeyecek kadar büyük bir payı bu torbalardan elde ediliyor. üzerindeki desenleri görseniz, insan ona nasıl kıyıp da kusar bilmiyorum.
msn iletisine yazılan aykırı bir yemek tarifiyle başladı her şey. “ananaslı pizza”. pizza tuzluydu ve ananaslı olamazdı bu mantığa göre. ama dünya mantıkları yıkmak için en uygun gezegenlerden biriydi.
ananaslı pizza. pizzaya dair bazı bildiklerini unut. tatlı bir pizza hamuru, domates sosu, kaşarı, sosisi, sucuğu ve isim babası olan ananası ile biz türklere pek hitap etmeyen bir pizza bu. zaten adı hawai pizzası olarak geçiyor. türkiye’de henüz satılmıyor. bu garip pizzayı tatmak için ya hawai’ye gideceksin ya da donmuş pizza ile ananas konservesi alacaksın. pizzanın üzerine biraz şeker serpip, ananasları yayacaksın pizzanın üzerine ve fırına verip, 10 dakika ısıttığın pizzayı afiyetle yiyeceksin.
