Özledim be can…
Öyle titriyor ki içim. Nasıl bir hasret ya rabbim. Gözleri kapalı uçurumun kenarında bekler gibiyim. Ha düştüm ha düşeceğim…
Gözlerim hep aynı noktada kilitlendi, öylece kaldı…
Nefes almak mı? Bak işte o en zor olanı. Boğazıma düğümleniyor kelimeler. Konuşamıyorum be can. Özlüyorum, söyleyemiyorum…
Susmayı da beceremiyorum. Kahrolası hayattan adam gibi defolup gidemiyorum. Adım atamadıkça ölümü özlüyorum…
Sadece sana yazıyorum. Yazılarımın konusu sadece sensin. Sadece sana yazmak için çılgınca bir istek duyuyorum.
Bu dünya sana koşmak için çılgınca dönüyor benim için. Saatler sana kavuşmak için hareket ediyor sadece.
Bana aşık olman en büyük mutluluğum. Bana aşık ol çünkü ben de sana aşığım. İçim bu bahar gibi coşuyor. Her yerde aşığım, biliyor musun demek istiyorum.
Çalışırken dahi hep seni düşünüyorum. Hep sana ileti yazmak istiyorum gmailden. Sonra tutuyorum kendimi. Çalış, disiplinli ol diyorum. Bir süre dayanabiliyorum. Sonra gene susturmam gerekiyor içimdeki sana ulaşma isteğini.
Akşam seninle paylaşacağım konuları kafama not ediyorum. Güzel olur diyorum, senin ne tepki vereceğini düşünüyor ve yüzüm gülümsüyor o an. Sen de sanıyorsun ki, yanında değilim. Evet, tamamıyla yanımdasın. Kalbimin içindesin.
İçanadolu’nun en yüksek dağıdır. 3917 metre zirveye sahip olan dağ yakınlaştıkça uzaklaşan, uzaklaştıkça yakınlaşan dağ olarak da bilinir. Sönmüş bir strato volkandır. Dağın doruğunda bulunan ve halen dağcıların sığınma yeri olarak kullanılan mağaralar Bizans Dönemi’nde rahiplerin inzivaya çekildikleri yerlerdir. Dört mevsim başından karı eksik olmayan Erciyes‘in, küresel ısınmadan dolayı yalnızca kuzey tarafındaki buzulu kalmıştır. Bu buzulun uzunluğu ise yaklaşık bir kilometredir. Duruşu ile ilk görenlerde hayret uyandıran bu ihtişamlı dağın doruğu görünüm itibariyle kubbeyi andırır. Dağın güney tarafına Develi ilçesini kuran Kayseri, dağın kuzey tarafında yer almıştır. Etrafındaki tüm canlıların su ihtiyacını karşılayan Erciyes, depoladığı su ile en güzel hazır sulara taş çıkartır cinsten ürün verir.
Je ne veux pas travailler,
Je ne veux pas déjeuner,
Je veux seulement oublier,
Et puis je fume..
Bugün O’nun doğumgünü, aylardan Şubat..
Aslında kutlamak istedim ama Paris’ teyim. Mesaj atsam, çok klasik ve sıradan olacak. Bir mucize bekliyorum, bana hep üstün bir güç tarafından mucizelerle gönderildiğini biliyorum. Daha önce de oldu. En ummadığım zamanlarda karşımda sırıtıyordu.
bu yazıda onun adından başka tüm harfler küçük olacak, hiçbiri bağırmayacak. çünkü iyi bir insanın erken ölümü üzgün bir şeydir. sahi iyiler niye çok yaşamaz?
“doğaya adanmış bir yürekti. bodrum’un ıssız kalmış son tepesinde, kanadı kopuk bir yel değirmeninin kıyısında, onun öyküsünü rüzgâr anlatır. ey güzel çocuk. ey güzel çocuk! Victor isimli iyilik meleği. seni ancak rüzgâr anlatır…”
http://www.timas.com.tr/TilsimliGomlekler/index.html
Bir umuttu!
Önüme çıkan her fırsat, geçmem gereken her sınav, aşmam gereken her engel bir umut! Ama olmadı.
Çünkü ben ne engelleri aşabildim, ne sınavları geçebildim ne de önüme çıkan fırsatları değerlendirebildim. Sadece yaşadım, sokaklarda başıboş, gecelerde biçare sarhoş… Uzanamadım bir dakika olsun umutlarıma, duyuramadım sesimi geleceğimi sakladığım ufuklarıma…
Yaşadım! Adına yaşamak denirse eğer yaşadım. Oysa ben işkencelerimi ucucca bağladım. Hayal kırıklıklarımın arkasından ağladım. Hayatın peşinden koşup durdum hep. Hiç enerjim bitmeyecek sandım. Şimdiyse tükeniyorum. Yıkımlarımın arasında eziliyorum, küçülüyorum. Bir umut, bir ışık, bir el…
Yanımda uyusan ve sana sarılsam…
Nefesini duymak istiyorum. Gece iki. Başımın ağrısı epey arttı. Sanırım birkaç saattir sensiz olduğum için başım ağrıyor, yoksa niye ağrıyabilir?
Yatağa gitmek istemiyorum, gitmemek için lüzumlu ya da lüzumsuz her şeyi okudum. Maksat uyuyabilecek kıvama gelecek kadar oyalamaktı kendimi, başaramadım.
Ben sensiz uyumak istemiyorum! Yatağın üzerine çıkıp küçük çocuklar gibi tepinmek istiyorum, istemiyorum diye. Tepinmek, evet beni sakinleştirirdi.
Yazları ayrı, kışları ayrı güzel olan ve cennet köşelerini aratmayacak şekilde her mevsim ayrı bir güzelliğe bürünen köyümüzün en çok özlediğim yanı, yaz sabahının serinliğidir.
Toprak damlı evimizin ön tarafındaki bahçe bölümünün bir kısmını babam dinlenmek amacıyla düzenlemişti. Etrafını çiçek ve sarmaşıklarla bezediği kamelyanın içine, ağaçtan yapılma sediri de koymuş güzelce halı yastıklarla döşeyerek kendine yalandan bir saray inşa etmişti. İşlerden arta kalan zaman burada değerlendirilirdi. Evin arka ve yan tarafında sebze bahçesi ile meyve ağaçları vardı. Taze toplanmış domatesin tadını unutmuyorum. Hele erik ağaçlarını, bir de can eriği ise dibinden ayrılasım gelmezdi.
