‘keşke’ iki heceli basit yapılı sözcük görünümünde aslında ruhumuzun kanayan yaraları…
sözcüklerin keskin olduğunu bilirdim ama bu kadar acıttığını bilmezdim keşkelerle yaşamak zor olmalı..
keşkeler beyin kıvırımlarımıza sıkısmıs acıların tarifi olmalı..
yastık altında,gömlek cebimde taşıdım keskelerimi kullanmaya korktum arada bir çıkarıp baktım,baktım ve geri koydum yerlerine ölüm gibi acı geldi söylenişleri kalbime..
boğazım düğüm düğüm oldu ve bir hıçlkırıktır başladı,gözlerimden yaşlar indi…
simdi keske dememenin buruklugu,hüznü ve acısıyla bütün ‘iyiki’lerimi hediye ettim size..
ya da yendileri secti…
