bildirgec.org

O BASİT VARLIK BEYİN

Bazen diyorum ki; Belki de simsiyah bir uzay sonsuzluğundayız(Tabi bize göre siyah).
Fakat duyularımız, bize bir dünyada yaşıyormuşuz gibi algılamamızı sağlıyor. Belki de; Öyle Gerekiyor.

Muhteşem varlık “BEYIN” diyorlar, topraktan gelen vücudun bir parçasına. Onca sanal düşüncenin kökü ; Beyin. Bunu yazmamı sağlayan bile; “O”. (Beklide yazmıyorumdur…)

Herkes gibi benim de “İmkansız” dediğim şeyler oluyor. Sonra diyorum ki; “Kime göre İmkansız?”
Bana mı? Duyularıma mı? Yoksa Dünyaya mı?
Sonra, “Acaba ben ne kadar imkanlıyım?” sorusu geliyor aklıma. “Acaba gerçekten var olabilir miyim?” ya da “Olmalı mıyım?”…

Nasıl başlar insan dünden kalan özlemini anlatmaya? Dile gem vurmaz mı yüreğin bu sessiz çığlığı? İçten içe ağlamak değil mi bu? Çaresizlik değil mi? Geleceğe doymuş ama düne aç bir velet bedenimin taşıdığı. Düşüncelerimde var olan nefret kime bilmiyorum hiç. Geri gelmek istiyor ayaklarım. Sanki bu yol değil de zaman patikası üzerinde yürüdüğüm. Küçük bir veledim işte, geleceği tümden yaşamış da dünü unutamamış. Çaresizlik değil mi bu? İçten içe ağlamak değil mi?
Ölüm yok olmak değil her zaman. Ya da yok olmak ölmek… Mutluluğum budur benim. Dünün kulağıma bıraktığı o ince ses de yitebilmek. Gözyaşım aksın gitsin ne olur? O da dün olacak nasılsa. Özlemim o olacak. Vicdanıma döndüğümde yüzümü gün be gün, her ne ziyansa yüreğimde bileceğim ki tekrar özlemim olacak. Ölmek istemez ya insan, geleceğe özleminden hep. Bense geleceğe doymuşum madem, öyleyse ölüm yok olmak değil bedenimdeki bu koca velede. Geçmişte yok olmuş silik bir gözyaşıyım ne de olsa.

Kendini yaşamalı insan… Yaşayabilmeli…
Bilmiyorum bu işin sırrı nerede. Ama bir gizem olmalı mutlaka. Akılda durmayan bir şeyler olmalı. Yoksa nedir aldığım nefesteki anlam, zıtlıkların birlikteliği mi? Ya da göremeyip bildiğim, hissettiğim bir boşluğun aslının boş olmadığı mı?
Yarınlar güzel olacak dedim hep. Ama hiçbir yarına garanti vermiyor aklım. Neyi ne için ertelediğimi bilmiyorum. Ertelenmeyecek yarınlara bugün dendiğinin yeni yeni ayırdına varıyorum sanırım. Bugün, bugün olmuyor yaşamayınca…

Yaşamak bir sanattır.

“Şarkılar seni söyler,
Dillerde name adın…”

Her insan biraz şarkıdır aslında. Her insan biraz şarkıcı… Ne önemi var ki geçen zamanın. Şarkıcı şarkısını söylesin yeter. Yaşamak bu değil mi ki özünde? Başlamak ve bitirmek… Gülmek ve ağlamak… Uyumak ve uyanmak… Yaşamak ve ölmek…
Şarkıcı şarkısını söylesin yeter. Şarkı olmadan nedir ki şarkıcı! Ya da söz söyleyenini bulmadan şarkı olabilir mi! Var olmak şarkıcının şarkısını söylediği anda başlar. Ve şarkı bittiğinde şarkıcı da yok olur o an.
Her insan biraz şarkıdır aslında. Her insan biraz şarkıcı…
Şarkıcı şarkısını söylesin yeter. Varlık, sözün ses bulmasıdır aslında. Yaşamak da bu değil mi özünde. Ne önemi var geçen zamanın…

Çıplağım ve yüzmeyi bilmediğim bir denizdeyim.
Yalnızım ve beraberliğini tatmadığım bir savaştayım.
Yazıyorum ama okumayı beceremediğim bir okuldayım.
Düşünüyorum fakat düşünerek uzaklaştığım yaşamın farkındayım.

Kimi zaman işlevsel olmak zamanın en olası anında yapılması gerekeni farklı algılamak yanlışını da birlikte getirir. Artık kaçış olamaz ve tekrar edilecek yanlışlıklar tek tek yaşanmaya ve gelecekteki düşünce yapısı oluşmaya başlar. herşeyden uzaklaşmak bile bu düşüncelerin önüne gecemez ve evrensel yanlışlıklar dizisine devam eder kişi kendi içinde. var eden beyin var olma becerisini gösteremez. Sürekli maddenin algıladığı sekilde olduğu yanılgısına kapılır . varsayımda bulundukları gerçekler ve düşünceler hep daha gerçek ve daha somut olanlarca ezilir .bu yenilgi onu nitelikleriyle birlikte yok eder.

acı olansa farkedebilme ve daha sonra geri dönebilme sürecinde yaşanır…

Başka sözüm yok:Nokta!