güneşe düştüğünde yansıman,
aynanın yönüne dön ruhunu.
belki bir üçlemedir sandığın, üç ışık süzmesinde alkışlanan
korkma…
gördüğün suret bir köre emanetken,
kandır kandırabildiğin tüm görmezden gelinenleri.
adını her ne koyarsan koy,
bir Yaratan’dan ibarettir yaratılış!
amma kör amma topal.
hepi topu bir nefes, tutulan aynaya buğu bırakmazken
son buluverir anda.
26/02/2010
gece içime kadar sokulur. konuşacak konular ararız. sen uzanmış gergin sırtının üstüne, gerginliğini atma derdindesin. en sağlam şahit bu duvarlar işte. canım her sıkıldığında kafa attığım bu duvarlar.
“tamam işte şimdi her şey mantıklı!”
sen gözlerini kısıp bakarsın yüzüme…
“bana acilen bir yalan söyle. gerçekliğine dayanacak gücüm kalmadı.”
sana aslında bunların boktan birer yalan olduğunu açıklayamam. sana doğru diye öğretilenlerin aslında koca bir yalanın sikindirik bir parçası olduğunu açıklayamam. ama benim yalanlarımın can acıtması, yalan olduğunu bile bile inanmaktan kaynaklanıyor.
