Ne çabuk geçiyor zaman, nasıl da acımasız. Ve ben nasılda yeniliyorum zamana.. Bir masal anlatsa biri bana diye öyle çok beklemişim ki, hemen inanacağım, ağzından çıkan her kelimeyi beynim emecek ve ben o masalın büyüsüne kapılacağım. Böyle mi umuyordum acaba? Masallara inanmak isteğim neden bu kadar çok idi, sürekli gerçeği arayan, gerçeklikle yatıp kalkan ben masala susamıştım.. Anlatıcının kim olduğu önemliydi, yumuşak bir ses, derin ve manalı bakan gözleri ile gözlerini gözlerimden ayırmadan anlatmalıydı, sözlerin büyüsünü gözleriyle tamamlamalıydı. Masalı dinlerken içimde büyümeliydi, gözlerinde görmeliydim söylediklerini.. Duyduklarıma inanmamak için direniyordum, bir yandan da duyduklarımdan elimde olmadan etkileniyordum..